Achillespeesoperatie
GESCHEURDE ACHILLESPEES
(of Achillespeesruptuur)
Ligging en functie van de achillespees
De achillespees (foto)
bevestigt de kuitspieren aan het hielbeen. Het is een belangrijke pees, waar
vaak grote krachten op komen. Denk maar eens aan het sprinten: dat is een
hoge belasting voor zo'n pees.
Een achillespeesruptuur
Het is mogelijk dat deze peesruptuur (foto)
ontstaat omdat de pees niet stevig genoeg is aangelegd of verzwakt is. Bijna
altijd is er een snelle en plotselinge spieractie aan de scheuring vooraf
gegaan. Een achillespeesruptuur treedt meestal op bij mannen tussen de dertig
en veertig jaar, die met enige regelmaat sport beoefenen.
Bij een achillespeesruptuur ontstaat hevige
pijn laag achter op de kuit (foto)
of enkel, die erger of vergelijkbaar is met de pijn bij een spierscheur
(clacquage). Lopen lukt daarna niet of nauwelijks meer.
Diagnose en onderzoek
Bij onderzoek hoeft er niet zo veel zichtbaar
te zijn. Bij voelen (palpatie) van de kuit is vaak heel duidelijk een onderbreking
in het verloop van de pees vast te stellen. Het belangrijkste onderzoek is
het testen van de achillespeesfunctie: de hiel kan niet meer van de grond
getild worden of bij knijpen in de ontspannen kuitspier is er geen voetbeweging
meer op te wekken. Knijpen in de kuit (Thompson teken) geeft geen plantaire
flexie van de voet meer.
Bij onduidelijkheid kan het onderzoek
eventueel worden aangevuld met echografie van de achillespees.
Hier wordt een desinsertie met een beenderige schil (welke soms een tractiespoor
kan zijn) getoond.(foto)
De behandelingsmogelijkheden
Er zijn twee behandelingsmogelijkheden:
· De operatieve behandeling, waarbij
de peesuiteinden tegen elkaar aangelegd en gehecht worden. Dat hechten kan
op verschillende manieren, helemaal open en "percutaan". Bij een
open techniek kan de pees gewoon aan mekaar gezet worden, versterkt worden
met een deel van de gezonde kuitspier (turndownflap) of met de plantarispees
of bij een desinsertie met een pull-out door het hielbeen getrokken worden
· De niet-operatieve behandeling,
waarbij de voet in strekstand (spitsstand) gehouden wordt met behulp van een
gipsspalk of tape. De spitsstand van de voet zorgt ervoor dat de gebroken
peesuiteinden tegen elkaar komen te liggen en er bij de genezing geen groot
defect overbrugd hoeft te worden.
Welke behandeling wordt gekozen hangt van veel factoren af, bijvoorbeeld de
leeftijd, gezondheid, (sport)activiteit en voorkeur van de patiënt of
behandelaar.
De nabehandeling
Voor zowel de conservatieve als de operatieve behandeling bestaat er een nabehandelingschema.
Elk ziekenhuis heeft zo zijn eigen schema. Doorgaans komt het er op neer dat
uw onderbeen en enkel eerst enkele weken door een tape, bandage of gips gesteund
zullen worden en dat u geleidelijk aan het been steeds meer mag gaan bewegen
en belasten. Globaal komt het neer op twee weken tape, bandage of gips, onbelast.
Daarna twee weken tape met "spitsstand van de voet" door een hakverhoging,
waarbij U met krukken mag gaan belasten. Weer twee weken later wordt de tape
vervangen door een tape in 90 graden, waarbij de hakverhoging weg wordt gelaten.
Uiteraard mag U progressief gaan belasten met krukken. Dit blijft dan ongeveer
weer twee weken zitten, waarna alle tape verwijderd kan worden. Soms wordt
u verwezen naar de fysiotherapeut voor enige ondersteuning bij het herstel.
Wij geven daar wel de voorkeur aan, maar het is niet beslist noodzakelijk.
Globaal kunt u in tien tot twaalf weken nagenoeg weer normaal lopen en kan
een eventuele sporttraining hervat worden.
Uiteraard is dit een schema welke individueel soms moet aangepast worden.