Achillespeesoperatie

GESCHEURDE ACHILLESPEES

(of Achillespeesruptuur)


Ligging en functie van de achillespees

De achillespees (foto) bevestigt de kuitspieren aan het hielbeen. Het is een belangrijke pees, waar vaak grote krachten op komen. Denk maar eens aan het sprinten: dat is een hoge belasting voor zo'n pees.

Een achillespeesruptuur

Het is mogelijk dat deze peesruptuur (foto) ontstaat omdat de pees niet stevig genoeg is aangelegd of verzwakt is. Bijna altijd is er een snelle en plotselinge spieractie aan de scheuring vooraf gegaan. Een achillespeesruptuur treedt meestal op bij mannen tussen de dertig en veertig jaar, die met enige regelmaat sport beoefenen.
Bij een achillespeesruptuur ontstaat hevige pijn laag achter op de kuit (foto) of enkel, die erger of vergelijkbaar is met de pijn bij een spierscheur (clacquage). Lopen lukt daarna niet of nauwelijks meer.

Diagnose en onderzoek

Bij onderzoek hoeft er niet zo veel zichtbaar te zijn. Bij voelen (palpatie) van de kuit is vaak heel duidelijk een onderbreking in het verloop van de pees vast te stellen. Het belangrijkste onderzoek is het testen van de achillespeesfunctie: de hiel kan niet meer van de grond getild worden of bij knijpen in de ontspannen kuitspier is er geen voetbeweging meer op te wekken. Knijpen in de kuit (Thompson teken) geeft geen plantaire flexie van de voet meer.
Bij onduidelijkheid kan het onderzoek eventueel worden aangevuld met echografie van de achillespees.
Hier wordt een desinsertie met een beenderige schil (welke soms een tractiespoor kan zijn) getoond.(foto)

De behandelingsmogelijkheden

Er zijn twee behandelingsmogelijkheden:

· De operatieve behandeling, waarbij de peesuiteinden tegen elkaar aangelegd en gehecht worden. Dat hechten kan op verschillende manieren, helemaal open en "percutaan". Bij een open techniek kan de pees gewoon aan mekaar gezet worden, versterkt worden met een deel van de gezonde kuitspier (turndownflap) of met de plantarispees of bij een desinsertie met een pull-out door het hielbeen getrokken worden
(foto 1) (foto 2)
· De niet-operatieve behandeling, waarbij de voet in strekstand (spitsstand) gehouden wordt met behulp van een gipsspalk of tape. De spitsstand van de voet zorgt ervoor dat de gebroken peesuiteinden tegen elkaar komen te liggen en er bij de genezing geen groot defect overbrugd hoeft te worden.
Welke behandeling wordt gekozen hangt van veel factoren af, bijvoorbeeld de leeftijd, gezondheid, (sport)activiteit en voorkeur van de patiënt of behandelaar.


De nabehandeling


Voor zowel de conservatieve als de operatieve behandeling bestaat er een nabehandelingschema. Elk ziekenhuis heeft zo zijn eigen schema. Doorgaans komt het er op neer dat uw onderbeen en enkel eerst enkele weken door een tape, bandage of gips gesteund zullen worden en dat u geleidelijk aan het been steeds meer mag gaan bewegen en belasten. Globaal komt het neer op twee weken tape, bandage of gips, onbelast. Daarna twee weken tape met "spitsstand van de voet" door een hakverhoging, waarbij U met krukken mag gaan belasten. Weer twee weken later wordt de tape vervangen door een tape in 90 graden, waarbij de hakverhoging weg wordt gelaten. Uiteraard mag U progressief gaan belasten met krukken. Dit blijft dan ongeveer weer twee weken zitten, waarna alle tape verwijderd kan worden. Soms wordt u verwezen naar de fysiotherapeut voor enige ondersteuning bij het herstel. Wij geven daar wel de voorkeur aan, maar het is niet beslist noodzakelijk. Globaal kunt u in tien tot twaalf weken nagenoeg weer normaal lopen en kan een eventuele sporttraining hervat worden.
Uiteraard is dit een schema welke individueel soms moet aangepast worden.
Met onze dank aan: Dr. Erik Van Holsbeeck 12/2007