Levensverhalen deel 8

 Overzicht van de ingezonden verhalen, deel 8(= nieuw)

Terug naar overzicht deel 7
Terug naar overzicht deel 6
Terug naar overzicht deel 5
Terug naar overzicht deel 4
Terug naar overzicht deel 3
Terug naar overzicht deel 2
Terug naar overzicht deel 1

94. Het verhaal van Hilde De Pestel : chronische pijn en golfelleboog
95. Het verhaal van Sien: chronische pijn, zenuwpijn
96. Het verhaal van Kelly: Scoliose, paardrijden en dansen
97. Het verhaal van Mieke: Ongeluk: Hartstilstand, schedelbreuk en sleutelbeen gebroken, whiplash
98. Het verhaal van Margreet: Chronische zenuwpijn op mijn borst
99. Het verhaal van Wendy: Rugpijn,pijnkliniek....

Het verhaal van Hilde

Ik ben Hilde, ik ben 52 jaar en ben werkzaam als regioassistent voor logistieke ondersteuning.

In maart 2012 kreeg ik plots een blijvend voos gevoel in pink en helft van ringvinger van mijn linkerhand. Ik ben ook rug- en nekpatiënt en ga hiervoor bij een chiropractor. Die stuurde mij naar de huisarts om een voorschrift voor een MMR-scan van de hals.
Daaruit moest blijken of het voos gevoel van mijn vingers vanuit mijn nek kwam. Dus kon ik weer extra keren naar de chiropractor.
Tot nu toe is hij de enige die mij kan helpen met rug en nek, dus alle vertrouwen naar hem. Na zes maand kwam er geen verandering in de vingers, die zinderingen of het voos gevoel breidden zich uit soms naar de pols en elleboog, maar ik had géén pijn!

Dus in augustus 2012 vroeg ik de chiropractor wat ik nu moest doen en of hij mij verder kon helpen hiermee. Hij stuurde mij door voor een EMG-onderzoek naar een fysiotherapeut. Deze kon me melden dat het probleem van mijn vingers niet vanuit de nek kwam, maar vanuit de elleboog en dat ik beter niet te lang zou wachten voor een heelkundige ingreep.
Even zuchtte ik en zocht de orthopedist op die zulke ingrepen uitvoert, daar vertelde hij mij hetzelfde. Ik kwam niet in aanmerking voor een cortisone-spuit omdat ik diabeet ben. Ik heb niet lang nagedacht en liet me opereren eind augustus. Ik dacht: hoe rapper, hoe liever. Drie volle weken zat ik vast in een gips, van mijn hand tot bijna aan de oksel.
Elke week mocht hij eraf om de wonde te controleren en de tweede week mochten de draadjes eruit. Ik kreeg pijnstillers en ontstekingsremmers (werkten vreselijk op mijn maag!). Die drie weken met gips verliepen goed, weinig pijn, alleen héél ongemakkelijk en hulpbehoevend!! (zalig laten verwennen!!). Eens uit de gips kreeg ik twee weken om zelf mijn arm weer te gebruiken, voor zover ik het kon verdragen. De ontstekingsremmers mocht ik laten. De volgende controle kon ik melden dat dit vlot ging, maar niet helemaal zonder pijn en mijn vingers hadden nog steeds dat voos gevoel. Eigenlijk voelde ik me niet beter als ervoor, want nu had ik de pijn erbij. Ik moest tot een jaar geduld hebben vooraleer ik weer een normaal gevoel zou hebben in mijn vingers, de pijn zou met de tijd ook achterwege blijven, maar mijn ontstekingsremmers moest ik wel weer nemen.
De volgende weken verliepen iets beter, ik kon de ontstekingsremmers niet meer verdragen en ben ermee gestopt.

Na twee maanden, mocht ik eigenlijk terug aan 't werk, we hebben dat met een maand uitgesteld, omdat ik schrik had dat de pijn weer erger zou worden, deze was nog niet weg en de vingers bleven "verdoofd".
Nu drie maand later is er niets veranderd, nog pijnlijke momenten: een fijne pijnscheut van de zenuw in mijn elleboog, ik mag me niet stoten en ben al wakker geworden van de pijnlijke elleboog. Ik weet me soms geen houding te vinden met deze arm, als ik hem neerleg of wil leunen erop is dit erg pijnlijk, een zacht kussen is niet overbodig.

Volgende maand, december 2012, ga ik terug aan 't werk, ben benieuwd hoe alles dan zal verlopen. De collega's zullen wel vragen of ik genezen ben, en mijn antwoord zal nog steeds zijn: "neen, buiten het voos gevoel in mijn vingers heb ik nog een pijnlijke elleboog erbovenop drie maanden na de operatie, nog negen maanden geduld........"

Laat ons hopen dat ik hieraan een positief einde kan schrijven, tot volgend nieuws.....wordt vervolgd!!


Vriendelijke groeten,

Hilde De Pestel

Met onze dank aan Hilde

terug naar overzicht

Het verhaal van Sien

Ik ben Sien, 18jaar, studente Sociaal Werk. Hobby's: paardrijden en lezen.

Eind 2011 deed ik tijdens het paardrijden mijn duim pijn. Het was de laatste keer in 10 maanden dat ik zou paardrijden. We dachten aan een lichte verstuiking en toen de pijn blijf gingen we na een paar weken toch naar de dokter. Na foto's te laten nemen, stuurde deze ons door naar een handchirurg. Januari 2012 kreeg ik uiteindelijk een breeze die ik moest aandoen om te voorkomen dat ik mijn duim kon bewegen. Drie maanden later mocht deze af en toe uit, maar begon ik stekende pijn in mijn pols te krijgen. Deze pijn kwam af en toe op en duurde maar een paar uur, maar was altijd wel heel hevig. Ik ben terug gegaan naar de handchirurg en moest verschillende onderzoeken laten doen. Ik heb een foto's, een echo, een MRI en nog een paar onderzoeken laten doen. Telkens was er niets te zien en lijk alles normaal. Ondertussen werd mijn pijn steeds erger. De pijn was toen altijd aanwezig, een drukkende pijn. Soms kwam daar nog een stekende pijn bij en soms was het alsof ik een lichte elektrische schok door mijn arm kreeg. De handchirurg gaf me een nieuwe breeze, voor mijn pols ditmaal, en ik begon pijnstillers te pakken om naar school te kunnen gaan. Deze pijnstillers hielpen echter meestal niet en het ging van kwaad naar erger.

Ik heb verschillende soorten pijnstiller uitgeprobeerd en uiteindelijk pakt ik een paar zaldiar's per dag. Zo was te pijn dragelijk, maar al die medicamenten braken ook mijn lichaam af. Mei 2012 had ik mijn dieptepunt. Ik kon geen 15min meer op mijn benen staan, naar school gaan was een nachtmerrie. Ik was ook de hele tijd moe en mijn pijn blijf aanhouden. Ik stond toen voor mijn eindexamens van de middelbare school en hoewel mijn punten altijd goed waren zag ik deze echt niet zitten. Ook thuis ging het niet goed, mijn moeder geloofde me niet echt dat ik zoveel pijn had en bleef me maar puchen om opnieuw op mijn paard te kruipen. Ook andere mensen geloofden me niet echt, gelukkig had ik een paar goede vrienden die zagen aan mij dat het echt niet ging. Van het school uit hebben ze besloten dat ik mijn examens niet zo moeten doen, maar dat ik mijn diploma zou krijgen op basis van mijn punten tijdens het jaar. Dat zette echter kwaad bloed in de klas, ik had wenend van de pijn in de klas gezeten, maar op dit punt keerde iedereen zich van mij af. De hele maand juni heb ik thuis gezeten en zou is mijn lichaam toch iets kunnen herstellen. de pijn bleef echter de hele tijd.

Eind juli werd ik geopereerd. De chirurg dacht dat ik zenuwpijn had en heeft een bepaalde zenuw doorgesneden. Daardoor zou ik een beetje kracht en gevoel verliezen, maar zou de pijn toch moeten verdwijnen. De eerste weken na mijn operatie was dat ook het geval. Tot de nacht dat ik thuis kwam van een fuif en dat mijn hond tegen mijn arm sprong. Vanaf dan kreeg ik terug af en toe pijn, maar deze pijn bleef niet en was te doen. In september begon ik terug te paardrijden en startte ik aan de hoge school. Door de spanningen van de eerste weken op een nieuwe school, begon ook mij arm terug meer op te spelen. Inmiddels is het januari 2013 en heb ik nog steeds pijn. Meestal is het een pijn die ik naar de achtergrond kan dringen. Op sommige momenten kan ik het zelf vergeten, maar de pijn is er altijd. Bij spanningen, koude of soms uit het niets komt de stekende en alles overheersende pijn terug boven en soms de elektrische schok ook. De pijn zit vooral in mijn pols, naar mijn duim toe en in mijn elleboog uitstralend naar mijn schouder. Ik probeer wel geen pijnstillers meer te pakken, omdat ik ondervonden heb hoeveel dat je lichaam afbreekt. Meestal lukt dat wel, buiten met het paardrijden, dan pak ik altijd pijnstillers. Maar paardrijden is mijn passie en het is mijn droom om op een hoog niveau te rijden, ik ben nog niet klaar om dit op te geven.

De pijn beheerst mijn leven, op zo'n subtiele manier dat anderen het niet merken, maar dat ik er dagelijks mee geconfronteerd wordt. Ik draag terug alle dagen een breeze en kan heel veel alledaagse handelingen niet meer uitvoeren: fietsen is een te grote belasting (een grote beperking als je op kot zit in een studentenstad!). Eenvoudige dingen zoals in het station een chocomelk kopen met mijn koffer om naar huis te gaan, is een uitdaging voor mij: mijn koffer kan ik niet met mijn slechte arm trekken en zelfs een chocomelk vasthouden met deze arm moet ik niet alle dagen proberen. Flesjes open doen of typen is ook niet altijd te doen. Ik heb schrik voor de invloed op mijn studies en op het latere werk leven, want ik wil niet achter een bureau zitten, maar ik ben tegelijk heel beperkt om andere dingen te doen. Nu heb ik de beslissing gepakt om terug naar de dokter te gaan. Ik kijk er zo tegenop, alweer onderzoeken en teleurstellende resultaten, maar misschien komt er toch iets bruikbaar uit. Ik heb het elke dag nog moeilijk om te aanvaarden dat ik met deze pijn moet leven, maar ik wil niet opgeven. Ik vecht voor de leuke dingen in mijn leven zoals paardrijden en mijn studie en hoop dat ik deze nooit volledig zal moeten opgeven...

Update 07/01/2014
-1jaar later-

Dit deeltje schrijf ik exact een jaar later. In de loop van het eerste deel van 2013 begon ik meer en meer pijn te krijgen in mijn knieën. Eerst heel af en toe, bij het stappen. Ik dacht eigenlijk dat het groeipijnen waren en dat het gewoon overging na een paar uur zoals altijd. In de loop van het jaar begon dit wel meer en meer op te komen. Uiteindelijk is het eens helemaal misgegaan en begon ik constant pijn te hebben in mijn knieën. Naar het einde van 2013 toe, begon deze pijn door te schuiven naar mijn voeten en heupen en nu heb ik overal wel pijn. Zoals ik vorig jaar geëindigd ben, ben ik uiteindelijk terug gegaan naar een dokter in de zomer van 2013. Eerst bij een reumatoloog, maar deze vond niets. Tot mijn ongeloof stuurde zij mij door naar een sportdokter. Ik dacht dat daar zeker niets ging uitkomen, mijn pijn was constant, niet alleen als ik sport deed! Maar ik had het gevoel dat de reumatoloog luisterde naar wat hij wou da ik zei en niet echt naar wat ik allemaal vertelde. Hij deed heel neerbuigend en ik verloor al mijn moed en mijn hoop op een oplossing.

Tot mijn verassing wist de sportdokter wel iets zinnig te zeggen! Hij luisterde echt naar mij en begon mij helemaal van op nul te onderzoeken in plaats van meteen uit te gaan van iets. Blijkbaar het ik het syndroom van ‘young girl’s knee’, maar dan aan al mijn gewrichten. Dit komt door overmobiliteit van mijn gewrichten. Ik ben te soepel en daardoor kunnen mijn gewrichten alle kanten op bewegen, maar aangezien u kraakbeen dat niet kan, ontstaat er irritatie tussen u kraakbeen en u gewrichten. Hiervan komt de constante pijn.

Volgens hem gaat dit overgaan als ik een jaar of 30 ben. Tegen dan is mijn kraakbeen volledig gehard en gaat dit de over bewegelijkheid van mijn gewrichten tegen houden. Tot die periode kan ik er iets aan doen. Het zou moeten beteren als ik sport, omdat ik zo mijn spieren ga versterken en zij dan ook mijn gewrichten kunnen tegenhouden, maar ik moet oppassen met welke sporten dat ik doe. Lopen bijvoorbeeld mag ik niet doen omdat de kans op blessures veel te groot is, ik moet vooral spierversterkende dingen doen zoals BBB. Nu probeer ik inderdaad zo veel mogelijk te sporten, maar dit is moeilijk als ik echt te veel pijn heb. Zo heb ik ook al een blessure opgelopen door zumba te doen en heb ik altijd schrik dat ik me nog erger pijn ga doen. Alleen paardrijden hou ik vol, het gaat niet altijd even goed, maar dit wil ik niet opgeven.

Hoe het echt met mij gaat, verschilt van week tot week. Ik heb periodes waar ik bijna alles kan doen en zonder al te veel zeer, maar dan kan ik een week later maar met moeite meer rondstappen. Sommige dagen ben ik de hele tijd misselijk en koorterig van de pijn, deze vind ik het moeilijkst. Gelukkig heb ik mensen die mij steunen en het lukt me beter en beter om om te gaan met ongelovig reacties of mensen die denken die ik alleen maar aandacht wil trekken. Ik heb nog dagen dat ik het niet zie zitten, dat ik twijfel of het leven al dit vechten en deze pijn waard is, maar dan denk ik terug aan alle gelukkig momenten die ik ondertussen ook al gehad heb. Het is niet makkelijk, maar ik het de vooruitzichten dat het alleen maar beter zal gaan en dat doet veel! Nu hopen dat ze binnen een tiental jaar ook gaan uitkomen…

Dit was het vervolg van mijn verhaal.
Bedankt.

groetjes, Sien

Met onze dank aan Sien

terug naar overzicht

Het verhaal van kelly

Hallo, ik ben Kelly en ben 15jaar. Nu bijna het laatste van mijn 3e jaar STW. Mijn hobby/sport is paardrijden en dansen.

In het eerste middelbaar zijn we naar het CLB geweest en daar dachten ze dat ik scoliose had, dit is een verkromming van de ruggengraat dus je ruggengraat groeit in een S of C-vorm. Dus stuurden ze me naar mijn huisdokter en die stuurde me dan weer een paar keer naar het ziekenhuis voor foto's van mijn rug.
De uitslag was bij de dokter dus moest ik naar de dokter en ja het was scoliose.
De dokter zei dat het misschien nog wat feller kon worden omdat ik nog een beetje ging groeien. Toen de eerste keer dat ik fotos had laten maken was het 5graden. Nog niet erg. Ik moest om het half jaar opnieuw fotos laten maken.
Ik ben toen begonnen met paardrijden en had niet zoveel last maar naarmate ik wat groeide dan boog mijn rug ook feller en verkeerd. De tweede keer dat ik fotos ging laten maken was het 6graden dus dachten ze dat het zo zou blijven en mocht ik om het jaar op controle. Zo gezegd zo gedaan ik ging in 2013 opnieuw fotos laten maken en toen was het 10graden geworden. Na paardrijden heb ik zoveel last van rugpijn, het is soms niet uit te houden.
Maar stoppen met paardrijden zit er niet in, dat wil ik nooit.
Als ik aan het paardrijden ben voel ik mij vrij, het lijkt of ik zweef, het is gewoon mijn leven...
Maar door de pijn die ondragelijker met de dag wordt, heb ik zeer veel bang dat ik zal moeten stoppen.
Ik rij 1 keer in de week en als ik te veel pijn heb ga ik soms 2weken gewoon niet rijden en dan gaat het ook beter dus ben echt bang dat de rugpijn door paardrijden komt...

Nu moet ik dinsdag 13 mei opnieuw naar de dokter voor mijn rug en om hier over te praten.. Jammer genoeg heb ik bang dat zij me zal vertellen dan ik paardrijden zal moeten laten..
Ik ween nu al bijna elke dag van schrik dat ik zal moeten stoppen....
Ik heb een zeer laag zelfvertrouwen en dit haalt het nog harder naar beneden :(
Ik zit diep in de put en heb een depressie en alleen bij paardrijden voel ik mij vrij..

Kelly

Met onze dan aan Kelly

terug naar overzicht

Het verhaal van Mieke

De Levensweg, lijdensweg van Mieke Otten, nieuw lid van 't lichtpuntje

Hallo, ik zal proberen zo min mogelijk enkel data te gebruiken maar om het geen pagina's te laten duren ga ik er dat af en toe tussenzetten.

Ik ben Mieke en wordt in november 35jaar. Ik ben gelukkig gehuwd met mijn man Kurt en heb twee kinderen Dieter 8 en Stein 9.
Toen ik 17 jaar oud was studeerde ik verzorging, verpleegkunde, was onbezorgd fier op mijn a brommerke en reed mijn nieuwe bril halen die heb ik nooit opgehad want onderweg werd ik opgeschept door een wagen, ik had toen hartstilstand, schedelbreuk en sleutelbeen gebroken, whiplash, al een geluk was mijn aanrijder een ambulancier die me er nog heeft doorgekregen zodat ik na in kunstmatig coma te zijn gehouden een tweetal weken met de revalidatie kon beginnen.

Om een lang verhaal kort te maken ben ik terug gestart in school maar door hersenbeschadiging mislukte dit en ging dan maar aan het werk enkele jaren als leidster bij mindervaliden, daarna in rusthuizen, winkels, en noem maar op.
In 2001 krijg ik een TIA een hersenbloeding door bloedklonter rechter lichaamshelft blijft geraakt eerst halfzijdig verlamd maar na revalidatie is er nog weinig van gebleven, hetzij zeurende hoofdpijnen .

In 2005 werd mijn oudste zoon Stein geboren.
Het gebeuren van heel mijn leven , in 2006 krijg ik plots van het ene op het andere moment zo'n pijn dat ik zelfs niet meer van een stoel kan opstaan, bleek om een discushernia te gaan, deze operatie verloopt goed en we worden al iets te snel terug zwanger van mijn tweede zoon Dieter die geboren is in oktober 2006, toen begon het met inspuitingen, blocks, doorbranden van zenuwen in de rug tot blijkt dat mijn rug wat is ingezakt met gevolg ik een Pliff krijg in 2009 van de onderste drie rugwervels, maar zelfs met dit heb ik enorme pijnen en er wordt vastgesteld dat deze metalen schuin zitten en moeten verwijdert worden, dan is het kwaad geschiet en er blijken rugzenuwen verpletterd te zijn. Het luid failes surgery back syndroom .
Reeds verschillende infiltratie technieken werden uitgevoerd en transforaminale epidurale inspuitingen, doch zonder het gewenste resultaat. Ondanks de inname van heel wat medicatie slaag ik er niet in de pijn onder controle te krijgen.
Bijgevolg wordt er een proef met epidurale neurostimulator overwogen. De neurostimulator wordt dan geplaatst met een hoop administratieve problemen eind 2010 en nog lopende vandaag. Aanvankelijk was er een beterschap met 50% beterschap maar de proefstimulatie werd niet objectief beoordeeld door medicatie die toen nog genomen werd.
Dus beginnen we opnieuw te sukkelen met rugpijnen die de stimulator ni kan stillen weer inspuitingen, blocks van zenuwen, rugmassages bij kinesisten.

Bij jullie vast wel te herkennen van het kastje naar de muur worden we gestuurd maar niemand kan me echt helpen dus wordt ik invalide plus 66% verklaard.
Dit houd in dat ik mijn werk moest opgeven nog heel weinig contacten heb met mensen geen hobby's meer kan uitoefenen ea. Ik mis dit enorm en val in een depressie wat met twee kleine kids niet zo simpel is.
Ook begin ik in 2012 veel pijn aan linker voet te krijgen die blijkt helemaal scheef gegroeid te zijn door een letsel in jeugdjaren opgelopen, kan opereren met meer dan jaar revalidatie als ze scheen en kuitbeen doorzagen enkel draaien en dan weer aan elkaar zetten met bouten en platen dit zag ik ook ni direct zitten dus lopen we maar korte afstandjes en veel rusten wat we met onze rug ook al moesten doen.
Ik heb me en motormobiel aangeschaft maar dat was een hele stap om me daarmee op straat te begeven en kids mee naar school te brengen maar we doen het. En door gaat het leven tot ik begin 2014 moeite krijg met mijn armen hoog te houden en handen die steeds slapen, dit zou verder komen van een whiplash die ik van mijn ongeval in 1997 heb overgehouden en blijkt dus dat ik aan twee kanten carpal tunnel heb wat inhoud dat de zenuw die naar de vingers loopt aan het begin van de hand aan de pols wordt gekneld , opereren heb ik rechts al gehad is ni zo erg maar blijkbaar nu tien jaar later heb ik het terug en wel aan twee kanten.

Onlangs kreeg ik contizone spuiten het is nu afwachten of ik er nog moet bijhalen of operatie .

Dit is zowat in het kort mijn lijdensweg. Buiten mijn hoofd , nek, rug, armen, benen met spataders en een scheve enkel gaat het best goed hihihi we houden de moed er maar in, ik mis de sociale contacten enorm vandaar ook mijn zoeken naar lotgenoten, tot ik zo kwam bij het lichtpuntje en ik zaterdag op de bespreking met Theo Meert aanwezig was. In oktober kom ik samen met mijn man hopelijk leer ik zo wat mensen kennen het helpt een beetje te weten dat je niet alleen bent he. Tot vervolg.

Groetjes Mieke. Ik ben woonachtig te Turnhout, woon je in de buurt en wil je me een beetje leren kennen, stuur dan zeker een mail naar Mieke_otten@hotmail.com

Met onze dank aan Mieke

terug naar overzicht

Het verhaal van Margreet

hoi! mijn naam is Margreet. Ik ben 17 jaar en ik woon in Hattem.
Op mijn 4e heb ik een hartoperatie gehad.... Vanaf het moment dat ik wakker werd na die operatie heb ik altijd gezegd dat ik pijn had op mn borst. de artsen wisten niet wat het was dus zeiden ze dat ik in de groei was e.d. Ik kreeg de raarste medicijnen: Spierverslappers, alle
medicijnen voor brandend maagzuur heb ik in 2 jaar tijd gehad, ik begon al heel jong aan paracetamol.... Op mijn 8e kwamen ze er echter achter dat de draden waarmee mijn borstbeen destijds was vastgemaakt, los zaten en in mijn lichaam staken. Dat veroorzaakte dus die continue pijn. Binnen 2 weken kreeg ik een operatie waarbij ze de staaldraden hadden verwijderd. Helaas was de pijn nooit over gegaan.

Ik had veel vormen van pijn. de pijn van de draden voelde ik inderdaad niet meer.
Maar ik had nog vele andere pijnsoorten. zo bleven de artsen aan rommelen. Op mijn 13e was ik oud genoeg om naar het pijncentrum in Kampen te gaan. Daar kreeg ik een fantastische arts. Hij hoorde mijn verhaal aan en vroeg of hij er even naar mocht kijken. Dus zo gezegd zo gedaan. Hij prikte wat met naaldjes en streelde met veertjes en dat soort dingen en bepaalde dingen voelde ik wel en andere dingen juist niet. Hij kwam al snel tot de conclusie dat ik een chronische zenuwpijn heb op mijn borst en die zal nooit overgaan.
Er is namelijk een zenuw beschadigd bij een van de operaties en dat is bij mij nooit meer goed gekomen. Na 9 jaar wist ik eindelijk wat ik had. maar toen kwam het volgende probleem... medicatie. Paracetamol kon ik niet meer nemen. Ik kreeg namelijk van mijn 12e tot mijn 13e op doktersadvies 5x daags 3 paracetamol en een ibuprofen. later werd ie ibuprofen een voltaren pilletje. Afijn zoals je wel kunt begrijpen, had ik zoveel van die pijnstillers gehad dat ik er immuun voor ben geworden. Sommige mensen geloven daar niet in maar ik ben het levende bewijs want zelfsvoor een simpele hoofd- of buikpijn werkt het niet meer. Volgens de dokter heb ik zelfs zoveel gehad dat er een kans bestaat dat ik er altijd immuun voor zal blijven en tot op de dag van vandaag is dat nog zo en kun je nagaan dat is al 4 jaar geleden.

Afijn, na verloop van tijd kreeg ik een zeer zwaar medicijn dat mensen krijgen die kanker hebben en heel erg veel pijn hebben. Ik had het medicijn 3x gebruikt en was 2 weken lang enorm ziek met hoge koorts. De artsen wilden mij net opnemen in het ziekenhuis toen de koorts afzakte. Ik mocht dus wel gewoon thuis blijven. Meteen daarna hebben wij de dokter gebeld en deze zij: weggooien dat medicijn! Hij had nooit geweten dat ik er zo op zou reageren. Hij vertelde mij en mijn ouders dan ook eerlijk: ik probeer ook maar wat maar eigenlijk is hier geen echt medicijn voor maar we zoeken iets dat de pijn kan verminderen. Toen kwamen ze aanzetten met een lidocaïne infuus (48 uur). Ik had niet het idee dat het werkte en bovendien raakte mijn hand ontstoken van het infuus dus ook dat werd na 1x geschrapt. Toen kwam hij terug op het feit dat ik ook heel veel pijn krijg bij beweging.
Zo raadde hij me een elektrische fiets aan. Ik zat destijds op het CCC in Zwolle en dat was zo'n vreselijk bekakte school....
Iedereen daar keek op mij neem omdat ik een elektrische fiets had. Ik zou lui zijn enzo. Zelfs mensen die mij niet kenden kwamen naar me toe om me dat te zeggen. Na 2 maanden besefte ik dat ik door die fiets meer aankon op school en zodoende heb ik hem toch gehouden.
Maar wat een ellende heeft die school mij ook aangedaan zeg. Vreselijke faalangst, daarvan kreeg ik stress en zoals iedereen wel weet zet stress zich vaak om in hele erge pijn. Zodoende was ik vaak ziek en had ik heel veel pijn.
In het 3e jaar ben ik dus ook maar naar een andere school gegaan en dat ging een stuk beter.

terug naar overzicht

Het verhaal van Wendy