Op deze pagina vind je ingezonden ervaringen van bezoekers. Soms positieve, soms negatieve ervaringen. Geen verhaal is hetzelfde. Wanneer je deze pagina leest zul je veel situaties van jezelf herkennen, maar ook jouw situatie is uniek.
Lees, leer ervan, en ontdek dat je niet alleen bent met Uw pijn.

Overzicht van de ingezonden verhalen, deel 3
Terug naar overzicht deel 2
Terug naar overzicht deel 1
Verder naar deel 4
Verder naar deel 5
Verder naar deel 6
Verder naar deel 7
Verder naar deel 8

41. Het verhaal van Twinkle Anita
42. Het verhaal van Chantal
43. Het verhaal van Michel De Smedt
44. Het verhaal van Katleen
45. Het verhaal van Martne
46. Het verhaal van Jurgen
47. Het verhaal(biografie) van Hugo update
48. Het verhaal van Hilde
49. Het verhaal van Yvette Claus
50. Het verhaal van Tida Rozenmuller

Het verhaal van Twinkle Anita

IK HEET ANITA EN BEN NU 45 JAAR OUD, GETROUWD VOOR 2E KEER
IK HEB TWEE KINDEREN UIT EERSTE HUWELIJK.
IK BEN NIET MEER WERKZAAM MAAR HEB WAO, MIJN HOBBYS ZIJN O.A MUZIEK, LEZEN, INTERNET, PUZELEN (ZWEEDSE RAADSELS)
KAARTEN MAKEN. EN BEN BEZIG OM ME TE VERDIEPEN IN PARA PSYCHOLOGIE.

MIJN VERHAAL IS EIGENLIJK BEGONNEN IN 1976 NA ONGEVAL MET BROMMER BRAK IK MIJN KNIESCHIJF. IK DEED DAARVOOR HEEL VEEL EN VAAK AAN SPORT ZAT TWEE MAAL PER WEEK OP SPORTSCHOOL EN DAARNAAST RENDE IK VEEL.

MAAR NA HET ONGELUK WERD DAT ALLEMAAL MINDER IK KON NIET MEER RENNEN EN DE SPORTSCHOOL MOEST IK OOK LATEN VOOR WAT HET WAS.

IK WAS TOEN NOG MAAR NET 17 JAAR OUD

TOEN IK 18 WERD GING HET WEER FOUT MET KNIE EN DAT BLEEF ZO ELKE KEER ALS IK HEM STOOTE OF VIEL DAN WAS HET
FOUTE BOEL. MIJN MOEDER VERTROUWDE HET NIET EN HEEFT VOOR VERWIJZING NAAR ACADEMISH ZIEKENHUIS GEVRAAGD DAAR WILDEN ZE DE KNIE VAST ZETTEN MAAR DAT HEB IK GEWEIGERD. TOEN HEBBEN ZE ME EEN SPALK AANGEMETEN.

ZO HEB IK EEN TIJDJE LOPEN ROMMELEN. MET DIE KNIE MAAR DE ECHTE PROBLEMEN KWAMEN NA DE EERSTE ZWANGERSCHAP.
MIJN KNIE WERD ONTZETTEND DIK EN ER VOLGDE EEN KIJK OPERATIE, DE CONCLUSIE WAS ARTROSE. IK WAS OP DAT MOMENT
26 JAAR OUD EN MIJN ZOON WAS TOEN 3 JAAR OUD.
DIE GING KINDEREN BIJTEN OP KINDERDAGVERBLIJF EN WERD ERG AGRESIEF NAAR ANDEREN TOE. DAT WAS TE WIJTEN OMDAT
ZIJN MOEDER NIET MEER PERFECHT WAS WERD ME IN GEZICH GEZEGD DOOR DE LEIDSTER DAAR.

IN 1988 WERD IK WEER ZWANGER EN DIE ZWANGERSCHAP IS HEEL MOEILIJK GEWEEST MIJN KNIE KON HET EIGENLIJK NIET
AAN MAAR OOK MIJN RUG HEEFT ER ERG ONDER GELEDEN. IK HEB NA ZWANGERSCHAP EEN HALF JAAR IN REVALIDATIE
GEZETEN DRIE KEER PER WEEK EN IK KREEG VEEL ONDERZOEKEN NAAR REST VAN LICHAAM.
IK HAD IN 1990 EEN CARPALE TUNNEL SYNDROOM EN MIJN NEK WAS AAN HET SLIJTEN DE NEUROLOOG ZEI JE HEBT EEN NEK
VAN 100 JAAR
NET ALS MET DIE KNIE IN 86.

NA DE TWEEDE ZWANGERSCHAP IS MIJN MAN ER VANDOOR GEGAAN OMDAT HIJ HET NIET MEER ZAG ZITTEN MET MIJ OMDAT
IK STEEDS SLECHTER WERD EN ER TRAPLIFT WERD AANGEVRAAGD DIE IK OOK KREEG
HIJ ZAG ME AL IN ROLSTOEL ZITTEN BIJ WIJZE VAN SPREKEN EN DAT WILDE HIJ NIET.

ER ZIJN TIJDEN GEWEEST DAT HET GOED GING EVENTJES MAAR DAN SLOEG HET NOODLOT WEER TOE, IN 1991 HEB IK
BIJVOORBEELD 4 OPERATIES GEHAD IN DRIE MAANDEN TIJD.

DAT WAS ERG MOEILIJK MET TWEE KINDEREN IN JE EENTJE MAAR IK HEB HET GERED MET HULP VAN DE GEZINSZORG WANT
TOEN WAS HET NOG TE DOEN EN MET HULP VAN BUURVROUW.

OP EEN GEGEVEN MOMENT WEER PROBLEMEN DOOR VAL VAN FIETS DUS WEER EEN HALF JAAR IN DE LAPPPENMAND GEZETEN
MET DIE KNIE WANT DE KNIEBAND WAS AFGESCHEURD.
DAT WAS IN DE DERDE WEEK VAN 1993 EN DAARNA GING HET WEER EVEN BETER. IK HEB NOG EEN OPLEIDING GEDAAN
MBO SOCIAAL PEDAGOGISCH WERK MAAR OOK MET HINDERNISSEN WEER IN EERSTE JAAR KNIE PROBLEMEN DUS MET
KRUKKEN VAN DEN HELDER NAAR AMSTERDAM
EN IK LAATSTE JAAR MIJN EXAMENTIJD HAD IK WEER LAST VAN CARPALE TUNNELSYNDROOM MET EEN
POST TRAUMATISCHE DYSTROFIE
DAT KON ER WEL EVEN BIJ IK BEN ER VOOR BEHANDELD MAAR OVER GEGAAN IS HET NOOIT, IK MOET DIT VERHAAL DAN OOK IN ETAPPES TIKKEN.

1998 ONDANKS ALLE PROBLEMEN TOCH AFGESTUDEERD MET EEN 7,5
EN EEN DIPLOMA EINDELIJK DACHT IK KAN IK GAAN SOLICITEREN MAAR DAT VIEL NIET MEE. WANT IK WILDE PERSE
UIT DE SOCIALE DIENST VANDAAN KOMEN. EN MIJN EIGEN GELD VERDIENEN.
AAN HET EIND VAN DAT JAAR HAD IK DAN EINDELIJK EEN BAAN MAAR NIET DIE IK WOU. HELAAS MAAR HET WAS WERK.

IK KWAM TERECHT IN EEN INSTELLING VOOR VERSTANDELIJK GEHANDICAPTEN IK ONDERVOND TOCH WEL DAT HET WERK
WEL LEUK WAS, EN ZEER DANKBAAR WERK.
MAAR IN 1999 SLOEG HET NOODLOT WEER TOE EERST OVERLEED MIJN MOEDER EN LATER KREEG LAST VAN MIJN NEK, HET
BEGON MET MIJN SCHOUDER IK DACHT OH VERKEERD GELEGEN VANNACHT EN SPIERTJE VERREKT, MAAR NA 2 MAANDEN WAS
HET NOG NIET OVER MAAR WERD HET ERGER EN KREEG OOK LAST VAN SCHOUDER AAN DE RECHTERKANT.
KREEG EERST 13 BEHANDELINGEN VAN FYSIO MAAR DAT MAAKTE ALLEEN DE KLACHTEN MAAR ERGER DUS HUISARTS HEEFT ME DOORGESTUURD NAAR ORTHOPEED.
DAAR KWAM IK TERECHT IN MAART VAN 2000 EERST FOTO'S NEMEN EN ONDERZOEK. NAAR AANLEIDING VAN FOTO'S TOCH
MAAR MRI MAAR DAAR MOEST IK 3 MAANDEN VOOR WACHTEN. IN JULY VAN HET JAAR 2000 KREEG IK DAN MRI, NA 2 WEKEN
WACHTEN KREEG IK UITSLAG; NIETS TE ZIEN, MAAR HIJ VERTROUWDE HET NIET, IK KREEG ZO EEN HARDE KRAAG AAGEMETEN
MET HARD PLASTIC MAAR WEL GEVOERD BINNEN IN WAT JE KON VAST ZETTEN MET KLITTENBANDEN.

BEGIN AUGUSTUS VAN DAT JAAR KREEG IK EEN DISCOGRAFIE EN DAAR KWAM DE DIAGNOSE NAAR VOREN, EEN SPONDYLOSE
OP DE C5,6,EN 7
DUS WERD OP LIJST GEZET VOOR OPERATIE.
IN DAT JAAR LEERDE IK OOK MIJN HUIDIGE MAN KENNEN VIA INTERNET HIJ WOONDE IN MIJN WOONPLAATS EN EEN COLEGA
VAN MIJ KON ZIJN FAMILIE WEL EN ZEI DAN HEB JE HET GOED GETROFFEN MEIS. MIJN ZOON WAS HET HUIS AL UIT TOEN EN
ALLEEN HAD IK NOG EEN DOCHTER VAN 11 TOEN DIE OOK HEEL LEUK REAGEERDE.

OP DE VERJAARDAG VAN MIJN MAN NU WERD IK GEOPEREERD WE HADDEN TOEN NET DRIE MAANDEN IETS MET ELKAAR MAAR
HOE HIJ ERMEE OMSPRONG EN MIJ HIELP MET ALLES DAT WAS GIGANTISCH

NA DE OPERATIE VOELDE IK GEEN UITSTALING MEER EN GEEN LAST MEER VAN MIJN NEK MAAR WEL VAN DE PLEK WAAR ZE
DONORBOT HADDEN WEGGEHAALD (BEKKENKAM) AAN LINKERKANT.
IK KREEG DAARNA FLINK LAST VAN WEER DIE KNIE, EN DAAR HEBBEN ZE GEPROBEERD ME TE HELPEN MET INJECTIES.
OM HET ZAAKJE SOEPEL TE HOUDEN.
MAAR MEER KONDEN ZE NIET VOORME DOEN WERD ER AL GEZEGD.
NA VEEL SHOPPEN VAN SINT MAARTEN KLINIEK DR. PAFLOF.
EN DE ALPHA KLINIEK MAAR DAT KON IK NIET BETALEN EN DE VERZEKERING DEED HEEL MOEILIJK DUS HAD IK
BEZWAARSCHRIFT INGEDIEND DIE ZAT WEL GOED IN ELKAAR IK KREEG BRIEF TERUG DAT ZE HET WEL WILDEN VERGOEDEN
ALS MIJN ORTHOPEED IN ALKMAAR DE BRIEF ZOU ONDERTEKENEN.

TJA EN DAT WILDE HIJ NIET WANT DUITSLAND IS VER EN ZEKER MUNCHEN EN ER WERD GEZEGD ALS ER WAT FOUT GAAT DAN
KAN JE HET HIER IN NEDERLAND SHAKEN ALS ZE HOREN DAT JE DAAR BENT GEWEEST EN DAN ER NOG BIJ DAT HIJ HET NIET
EERLIJK VOND DAT DIE KLINIEK OP INTERNET MENSEN AANTROK, HIJ ZIJ WIJ MOGEN GEEN RECLAME MAKEN.
UITEINDELIJK WERD IK OP 20 FEBRUARIE VAN HET AFGELOPEN JAAR OP DE LIJST GEZET HET ZOU WEL EENS EEN JAAR
KUNNEN DUREN.
IK ZAT TOEN AL IN ROLSTOEL EN HAD OOK RUGKLACHTEN MET UITSTRALING EN SLAPENDE VOETEN. DAT BIJ LANG ZITTEN OPTROK RICHTING KNIEËN.

OMDAT IK NIET LANG KON ZITTEN WERD ER EEN ZORGBED GEBRACHT VOOR BENEDEN ZODAT IK TOCH TV KON KIJKEN EN
NIET NAAR BOVEN HOEVDE OM IN MIJN EENTJE TE LIGGEN.
MAAR WAREN VERGETEN EEN HEKJE TE PLAATSEN OP BED EN DIEZELFDE AVOND BEN IK UIT BED GEVALLEN OMDAT IK WATERBED GEWEND WAS.
DE VOLGENDE DAG KON IK BIJNA NIET MEER LOPEN EN IK KON OOK NIET MEER PLASSEN DUS DOKTER GEBELD DIE WAS ER
SNEL EN HEEFT ZIEKENHUIS GEBELD EN AMBULANCE
EN IK WERD OP EEN HARDE PLANK AFGEVOERD NAAR ZIEKENHUIS EEN WARE RAMP MET HET WEGDEK HIER IN MARINE STAD.

IK HEB DAAR 4 DAGEN GELEGEN EN TOEN KON IK GAAN WANT HET ZAT TUSSEN MIJN OREN WERD ER DOOR HET ZAALARTSJE
GEZEGD IK WOEDEND OP DIE MAN EN ZEI JA KLOPT HELEMAAL DIE HERSENS DIE TUSSEN MIJN OREN ZITTEN GEVEN DE PIJN
SIGNALEN NAAR MIJN RUG EN KIJK NU EENS VERDER.
HIJ IS TOEN BOOS WEGGELOPEN MET DE WOORDEN JE MAG MORGEN NAAR HUIS.
DE HOOFDVERPLEEGKUNDIGE HEEFT ME GEPROBEERD TEGEN TE HOUDEN MAAR IK WOU DAAR NIET BLIJVEN MET ZO EEN ARTS.
LATER BLEEK DAT ER OP DE L2 EEN FRACTUUR TE ZIEN WAS.
MAAR IK HAD MEER LAST VAN ONDERRUG.
DE BREUK MOEST MET RUST GENEZEN EN NA 8 WEKEN LIGGEN WAS IK NIET VEEL MEER.
EN WERD IK NAAR REVALIDATIE ARTS GESTUURD.
DAAR KWAM IK OP DE AFDELING TERECHT POLIKLINISCH DAN TWEE KEER PER WEEK TRAINEN.
OM DAT LIJF WEER WAT IN CONDITIE TE BRENGEN WANT ZO KON IK NOOIT EEN OPERATIE AAN KNIE AAN VOLGENS HEM.

AFIJN, OP 15 AUGUSTUS VORIG JAAR KREEG IK TELEFOON DAT IK OP 24 SEPTEMBER GEHOLPEN ZOU WORDEN.IK KREEG EERDER BERICHT DAN NORMAAL OMDAT KNIE UIT BUITENLAND MOEST KOMEN.

OP 24 SEPTEMBER WERD IK GEHOLPEN EN DE OPERATIE OP ZICH IS WEL GOED GEGAAN MET KNIE ALLEEN EEN HARTSTILSTAND
GEHAD DOOR EEN TE HOOG HORMOONGEHALTE OFWEL MIJN SCHILDKLIER DIE IK NIET HEBT MAAR MEDICATIE VOOR SLIKT
DIE WAS NIET GOED
ACHTERAF HAD IK ONDER DIE CONDITIE NOOIT ONDER NARCOSE GEMOGEN MAAR WEET IK VEEL! EEN VAN DE HUISARTSTEN
HIER IN DE PRAKTIJK ZEI OH DAT IS GEEN PROBLEEM.
DUS TJA EVEN WEGGEWEEST EN EEN ERVARING RIJKER WAAR IK ALLLEEN MAAR VREDE EN EEN HOOP LIEFDE VOELDE.
MAAR VERDER NIETS.
IK HEB ER 8 WEKEN MIJN MOND OVER DICHT GEHOUDEN EN ER NIET OVER KUNNEN PRATEN OMDAT IK DACHT ZE VERKLAREN
JE VOOR GEK OF ZO.

MAAR GOED NA 6 DAGEN OPERATIE MOCHT IK NAAR HUIS VERGEZELD VAN EEN RECEPT VOOR SPUITJES TEGEN TROMBOSE
DIE IK ZELF MOCHT SPUITEN. DAT HADDEN ZE ME AL SNEL GELEERD DAAR.

TOEN IK THUIS KWAM HEB IK FYSIO GEBELD EN GEZEGD DAT IK THUIS WAS, HIJ KWAM DE VOLGENDE DAG DIRECT LANGS OM TE OEFENEN. MAAR NA 4 WEKEN ZEI HIJ DAT IK MAAR NAAR PRAKTIJK MOEST KOMEN.
ONDERHAND KREEG IK WEER LAST VAN ONDERRUG DOOR HET ZITTEN WANT JA VEEL MET DIE KRUKKEN LOPEN IS WEL HEEL VERMOEIEND EN SLECHT VOOR MIJN HANDEN EN SCHOUDEER EN NEK. DUS DAT WAS OPPASSEN DUS NA 4 WEKEN VOND
MENEER DAT IK WEL NAAR DE PRAKTIJK KON KOMEN
NOU WEEK 5 NA OPERATIE HOORDE MENEER DAT IK DE ANDERE WEEK NAAR ORHTOPEADIE MOEST VOOR CONTROLE EN
HEEFT TOEN HEEL HARD AAN MIJN LINKER BEEN GETROKKEN (TRACHTIE) HANDMATIG EN IK SCHREEUWDE HET UIT VAN DE
PIJN EN IK VOELDE EEN KNAP/KNAK IN MIJN ONDER RUG. SINDSDIEN ALLEEN MAAR MEER PROBLEMEN EN DE ENE NA DE ANDERE BLAASONTSTEKING. IK DRINK MEER DAN 2 LITER WATER PER DAG MAAR HET HELPT NIET. OOK HEB IK TWEE MAANDEN
GEREVALIDEERD MAAR ZE ZIJN GESTOPT OMDAT ZE MEER ACHERUITGANG ZAGEN DAN VOORUITGANG.

NU IS HET AUGUSTUS EN VRIJDAG MOET IK NAAR ANDERE ORTHOPEED HIER IN MARINE STAD DIE GESPECIALICEERD IS IN RUGGEN.
WEET ALLEEN NIET OF HIJ ME KAN HELPEN WANT MOGELIJK KOMEN ER OOK NOG ANDERE ARTSEN AAN TE PAS ZOALS EEN
NEUROLOOG EN UROLOOG.

DIT WAS TOT OP HEDEN MIJN VERHAAL WEL EEN GROOT VERHAAL MAAR IK DENK DAT IK NIET DE ENIGE BENT HIER OP DE SITE

ALS IEMAND NOG VRAGEN HEBT KUNNEN ZE VIA MIJN PROFIEL MIJ MAILEN ALS ZE DAT WILLEN.

MET VRIENDELIJKE GROETJES

Update Anita geplaatst 29/03/05
UPDATE 18 MAART 2005
ALWEER EEN MAAND OF 7 VERDER…INMIDDELS HEEL VEEL GEBEURD. IN OKTOBER BEN IK GEVALLEN TOEN IK VAN HET BED IN DE ROLSTOEL WOU OVERSTAPPEN, DAAR GING WAT FLINK MIS…IK ZAKTE VOLKOMEN DOOR MIJN BENEN HEEN, DE RECHTER IS EIGENLIJK DE GROTE BOOSDOENER EN DE LINKER IS NIET STERK GENOEG OM ZOIETS OP TE VANGEN…DUS DAAR LAG IK DAN OP DE GROND MIJN MAN WAS BOVEN EN MIJN DOCHTER ZAT ERBIJ EN SCHROK ZICH ROT.

MIJN RECHTERARM HEEFT VOOR EEN GROOT DEEL DE VAL WEL GEBROKEN..EN WAS DAN OOK BLAUW OP MEERDERE PLEKKEN…POLS MOGELIJK LICHT GEKNEUSD MAAR VERDER GEEN ERGE DINGEN ERAAN OVERGEHOUDEN…(DACHT IK) DE BLAUWE PLEKKEN GINGEN WEG MAAR IK BLEEF LAST HOUDEN VAN DE POLS EN OOK MIJN HAND BLEEF PIJN DOEN. MAAR ONDANKS DAT ALLES BLEEF IK TOCH MAAR POSITIEF EN ACH DAT GING WEL OVER!! TOEN MIJN MAN OP GEGEVEN MOMENT WEER THUISKWAM HAALDE IK HEM OP MET DE AUTO VAN DE HELIHAVEN (DEN HELDER AIRPORT)
EN WOU HEM VERASSEN DOOR HEM OP TE WACHTEN IN DE AANKOMSTHAL, DUS IK GING MET KRUK VOORZICHTIG LOPEND NAAR DE HAL EN DAT IS ALLEMAAL REDELIJK VERLOPEN…ECHTER EEN AANTAL DAGEN ERNA WERD DE PIJN IN DIE HAND STEEDS HEFTIGER EN OP EEN ZATERDAG AVOND TOEN WIST IK DAT DIE POLS EN HAND NIET ALLEEN BEETJE GEKNEUSD WAS MAAR ER WAS MEER AAN DE HAND.
HEB NA DAT WEEKEND GELIJK DOKTER GEBELD EN DIE HEEFT ER NAAR GEKEKEN EN IK WERD DOORGESTUURD NAAR DE PIJNPOLIE ARTS….DIAGNOSE …POSTTRAUMATISCHE DYSTROFIE. EN IK WERD OP LIJST GEZET VOOR OPNAME OM KUUR MET MANITOL TE KRIJGEN (DAT IS EEN INFUUS MET MEERDERE MEDICATIE ERIN). IK HEB IN DECEMBER DAAR 12 DAGEN GELEGEN NOU JA EIGENLIJK 13 EN DACHT DAT HET BETER GING MAAR EEN DIKKE WEEK LATER WAS IK WEER TERUG BIJ AF…EN TOEN IK OP CONTROLE KWAM OOK GEZEGD DAT IK ER NIET LANG BAAT BIJ HAD GEHAD….WERD WEER BESLOTEN OM MIJ OP TE NEMEN VOOR WEER EEN KUUR…MAAR DE EERSTE KEER DAT ZE HET INFUUS GINGEN PRIKKEN HAD IK AL AANGEGEVEN DAT MIJN LINKERHAND OOK PIJN DEED EN OF HET DAN NIET VERSTANDIG ZOU ZIJN OM ERGENS ANDERS TE PRIKKEN DAN IN DIE HAND…MAAR ZE HEBBEN TOEN MIJ NIET ECHT SERIEUS GENOMEN….EN IN DIE HAND HET INFUUS GEPRIKT.

IN JANUARI BIJ DE TWEEDE MAAL DIE KUUR HEB IK WEER AANGEGEVEN DAT IK OOK HEEL VEEL PIJN HAD IN DE LINKERHAND. TOEN IS ER BESLOTEN OM HET INFUUS VIA EEN SUBCLAVIA TE PRIKKEN, (IN DE HALS) NIET ZO EEN FIJNE PLEK MAAR IK WAS WEL BLIJ DAT ZE ME NU SERIEUS NAMEN. IK HEB BIJ TWEEDE KUUR 7 DAGEN AAN HET INFUUS GEHANGEN MAAR HET DEED HELEMAAL NIETS! …DE PIJNSCORE WAS HETZELFDE ALS VÓÓR DE KUUR. IK VROEG DE ARTS OM ME AF TE KOPPELEN OMDAT IK HELEMAAL GEEN VERBETERING HAD. (BIJ EERSTE KUUR HAD IK NA 4 DAGEN LAGERE PIJNSCORE)
ER WERD EEN AFSPRAAK GEMAAKT MET DE ANESTASHIE VOOR EEN MOGELIJKE ANDERE KUUR. MAAR LATER IS BESLOTEN OM MIJN RUG TE BEHANDELEN VOOR DE PIJN OMDAT IK DE NEUROSTIMULATOR OP BEIDE HANDEN EN ARMEN HAD ZITTEN MAAR VOOR DE RUG DUS HELEMAAL NIETS MEER HAD BEHALVE MEDICATIE DIE NIET HELPT.

9 MAART HAD IK DE EERSTE BEHANDELING VOOR DE RUG…DAT HEET OVERIGENS IONTOFORESE..INMIDDELS KREEG IK OOK LAST VAN MIJN LINKERVOET…EN DE HUISARTS KWAM TOEVALLIG EVEN LANGS OM TE KIJKEN HOE IK HET MAAKTE EN TOEN IK HEM VERTELDE OVER DIE VOET…SPRAK HIJ ZIJN GEDACHTE EROVER UIT DAT HET WEL EENS UIT MIJN RUG VANDAAN KON KOMEN….MAAR ENIGE DAGEN LATER WIST IK DAT DIT NIET HET GEVAL WAS OMDAT DIE VOET HETZELFDE AANVOELD ALS DE HANDEN WARM…AANRAKINGSPIJN ZWETEN, EN MIJN NAGELS GROEIEN ALS KOOL!! ALS IK NAAR BUITEN GA DAN KAN IK GEEN SCHOEN VERDRAGEN AAN DIE VOET EN DOE IK MAAR EEN SPAANSE SLOF AAN.
ONDERTUSSEN WAS IK OOK BIJ DE ORHTOPEED GEWEEST EN DIE ZOU MET EEN AANTAL ARTSEN ROND DE TAFEL GAAN ZITTEN…MAAR DAAR HEB IK NOG NIETS VAN GEHOORD EN TOEN IK DUS DE AFGELOPEN WOENSDAG TOCH NAAR HET ZIEKENHUIS MOEST VOOR DE IONTOFORESE BEN IK GELIJK EVEN LANGS DE BALIE GEREDEN VAN DE ORHTOPEADIE EN DAT WAS ACHTERAF MAAR GOED OOK WANT ZE ZOUDEN DIE MIDDAG DE PIJNPATIENTEN BESRPEKEN MAAR MIJN DOSSIER HING NOG IN DE KAST, EN DIE HEEFT ZE TOEN ER GELIJK UITGEHAALD OM OP DE STAPEL TE LIGGEN DIE BESPROKEN ZOUDEN WORDEN. BEN BENIEUWD OF DAT OOK DAADWERKELIJK IS GEBEURD. VIND HET WEL TE ERG VOOR WOORDEN DAT JE ZELF ALS PATIENTE ERACHTER AAN MOET ZITTEN…ANDERS GEBEURD ER GEWOON HELEMAAL NIETS!!!

AFIJN MIJN HUISARTS WAS DUS OOK LANGS GEWEEST EN DIE VOND DAT IK MAAR WEER MOET GAAN REVALIDEREN OMDAT IK ER WEER AANDOENING BIJ HEBT GEKREGEN EN DAT IK MEERDERE LEDEMATEN, EN HIJ ZOU DE REVALIDATIE ARTS BENADEREN EN GISTERMIDDAG KREEG IK TELFOON VAN HUISARTS DAT HIJ MET HEM HAD GESPROKEN EN DAT IK EEN OPROEP ZOU KRIJGEN OM TE KOMEN, MAAR HUISARTS WIL DAAR NOG WEL OVER PRATEN MET ME…WAT HIJ PRECIES DAARMEE BEDOELD WEET IK NIET MAAR DAAR KOM IK MAANDAGMIDDAG DAN WEL ACHTER. WEET NIET WAT ER BOVEN MIJN HOOFD HANGT MAAR HEB EEN VOORGEVOEL DAT HET ALLEMAAL NIET MAKKELIJK ZAL GAAN. DIT OMDAT DE VORIGE REVALIDATIE PERIODE IS MISLUKT, IK GING EEN STAP NAAR VOOR EN TWEE STAPPEN ACHTERUIT DUS NA 2 MAANDEN HADDEN ZE BESLOTEN OM ER MEE TE STOPPEN….

DUS WEET NIET WAT ZE NU GAAN BESLISSEN BETREFFENDE DE REVALIDATIE…AANGEZIEN ER NOG STEEDS GEEN DUIDELIJKHEID IS WAAR DE PIJN VANDAAN KOMT UIT MIJN RUG. EN MEDICATIE EN OOK DE IONTOFORESE NIET HELPEN OM VAN DIE PIJN AF TE KOMEN. DE PIJN KAN IK BEPERKEN DOOR DE HELE DAG OP BED TE BLIJVEN MAAR DAT VIND IK GEEN LEVEN EN IK WIJGER OM ZO TE LEVEN….IK WIL NOG ENIGSZINS EEN BEETJE LEVEN…EEN RITJE MAKEN OP SCOOTMOBIEL….IN RELAXSTOEL EEN MAGAZINE LEZEN EN WAT KLEINE DINGETJES DOEN IN HUIS. MAAR ALS IK DAT DUS ZO DOET…ZOALS DE LAATSTE DAGEN MEZELF DOUCHEN…AANKLEDEN EN EVEN OP SCOOTMOBIEL WEG EN DE REST VAN DE DAG NIET MEER OP BED MAAR IN DE RELAXSTOEL…DOORBRENGEN EN PAS IN DE AVOND NA HET ETEN OP BED GAAT LIGGEN OMDAT IK DAN NIET MEER OP OF OM KAN VAN DE PIJN…DAN DENK IK ECHT WAAR MOET DIT HEEN???
TOT ZOVER MIJN UPDATE NIET ECHT POSITIEF MAAR ONDANKS DAT PROBEER IK HET WEL TE BLIJVEN OOK AL IS DAT SOMS HEEL ERG MOEILIJK.
TWINKLE ANITA

TWINKLE ANITA

Met onze dank aan Twinkle Anita

terug naar overzicht

Het verhaal van Chantal

Ik ben Chantal 30 jaar en woon in Brabant.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 13 jaar was
Mijn moeder heeft een nieuwe man leren kennen na een jaar en heeft op mijn 16e besloten te gaan trouwen en samen met ons naar een andere plaats te gaan verhuizen, ik moest mijn vrienden en alles wat ik had achter laten en helemaal opnieuw beginnen.
Ik was hier helemaal niet gelukkig mee en trok al vrij vlug na de verhuizing met verkeerde mensen op, ik kon ook niet met de vriend van mijn moeder opschieten dus ben op mijn 17e het huis uit gegaan en ik ben op mijn 18e jaar samen gaan wonen met een jongen .
Ik dacht ff heel gelukkig te zijn maar kwam vrij vlug van een koude kermis thuis, hij vernederde me en sloeg me, dit heeft 3 jaar geduurd, ik dacht een hele goeie vriend te hebben die me steunde als ik het moeilijk had ook de keer dat ik een punt achter mijn relatie zette. Hij heeft me op een avond verkracht in het bijzijn van zijn vrouw, weer zwaar vernederd maar nu ook heel erg teleurgesteld in mensen en de pijn van de verkrachting heeft me helemaal van mijn stuk gebracht.
Ik botste vanaf het moment dat ik aangifte deed tegen heel erg veel onbegrip van mijn ouders en andere mensen, professionele hulp heb ik gevraagd maar botste telkens tegen een muur .
Heb mijn ellende uiteindelijk maar verdrongen, ik had een heel eenzaam leventje en was erg depressief, ik heb me erg op mijn werk gestort
Ik leerde een jongen kennen in 1996 ik dacht de liefde van mijn leven te hebben gevonden, het bleek een verslaafde te zijn die meer tijd in de gevangenis door bracht dan met mij vaak heb ik toegekeken hoe hij harddrugs gebruikte en had het idee dat ze helemaal gedachteloos waren onder invloed.
Uiteindelijk heb ik een keer meegedaan en voelde me voor de eerste keer sinds mijn 13e goed
Ik dacht niet aan alle ellende die ik gehad heb en dat was waar ik jaren lang op heb gehoopt, uiteindelijk ben ik dus ook verslaafd geworden.
In eerste instantie geloof je niet dat je verslaafd bent maar er kwam een ochtend vrij vlug dat je jezelf niet meer voor de gek kan houden.
Ik was verslaafd
Ik moest drugs hebben
Als je ziek bent omdat je geen drugs meer hebt ga je je echt rot voelen ....
Al mijn ellende van vroeger kwam dan naar boven en dat zorgde ervoor dat ik binnen 5 maanden van de 80 kg naar de 35 kg ging, mijn moeder heeft me proberen te helpen en dat is na een jaar ook gelukt.
Ik ben opgenomen in een kliniek in Dordrecht, hele lieve mensen daar die je echt met liefde behandelden, dat is erg eng als je dat helemaal niet gewend bent.Ik ben afgekickt en na 3 maanden uit de kliniek weggegaan, ik ben meteen werk gaan zoeken en dat is na heel veel zoeken gelukt, je word namelijk echt niet meteen geaccepteerd in de maatschappij als je een drugs verleden hebt
op mijn werk leerde ik een man kennen .Echt een lieve man waar ik al vrij vlug een relatie mee kreeg we zijn na 4 jaar getrouwd (2001)
Het blijkt dat als je rust in je leven hebt gekregen dat dan al je ellende terug komt, dat was bij mij zo.
Ik wilde het nu alleen goed aanpakken, ik wilde echt hulp zoeken voor de verkrachting
Mijn man had daar alleen totaal geen begrip voor en is stiekem wat met mijn beste vriendin begonnen, we waren een jaar getrouwd toen hij me vertelde dat hij naar haar wilde.
Boos en verdrietig was ik, omdat ik zo boos op hem was en toch al heel lang weg wilde waar ik woonde heb ik een overplaatsing aangevraagd en ben verhuist.
Ik heb uiteindelijk een psycholoog gevonden die me heel erg geholpen heeft met alles, nu heb ik een leuke baan en heb leuke mensen om me heen en woon weer in de buurt waar ik vroeger woonde.
Ik ben uit al deze ellende veel sterker geworden en sta heel positief in het leven, ik heb hele harde lessen gehad maar uiteindelijk heeft het me gemaakt tot wie ik nu ben en dat is iemand die echt van haarzelf en het leven houd

Met onze dank aan Chantal

terug naar overzicht

Het verhaal van Michel De Smedt

Michel De Smedt, 48 jaar, leraar in het buitengewoon secundair onderwijs, gehuwd met Lieve en vader van Johan, Simon en Judith.
Mijn verhaal
Ik heb veel gewerkt in niet al te beste omstandigheden.
Zo ben ik begonnen bij Bond Zonder Naam in 1981. Ik heb er zware verhuizen gedaan van vierde wereldgezinnen zonder ladderlift: alles in de hand de trap af ook de zware kachels; en gewerkt als schilder-klusjesman in huizen van de vierde wereld: vochtig en koud. Dat heb ik 2.5 jaar gedaan.
Dan ben ik 2.5 jaar naar de Trappisten geweest waar ik boerderij-arbeider was: melken, voederen, uitmesten van stallen, hooien… ook zwaar werk voor de rug.
Dan ben ik 1 jaar gaan werken in een industriële bakkerij in 1985. Daar werd ik eerste bakker en moest ik degen draaien, inpakken, … Ook zwaar belastend werk voor de rug. Zware zakken bloem (50kg) heffen van een pallet in de kuipen, degen uit die kuipen heffen in de afweger, broden verpakken in bakken en deze in de vrachtwagens laden. Zo kon het gebeuren dat ik 6 ton (eerst als bloem, nadien als deeg en tenslotte als brood) op een nacht in mijn armen had gedragen.
Toen ben ik begonnen op Aralea, een beschuttende werkplaats waar ik werkte in het Park van Brasschaat: zomer: onderhoud (gras maaien, hakken en rijven, snoeien van hagen), najaar: bosarbeid: bramen trekken, blad opruimen, grachten kuisen (20 km per jaar), bomen platleggen en opruimen,…, voorjaar: opplanten van bospercelen, opplanten van bloembollen (30.000 stuks). Altijd buiten in weer en wind.
Dit werk heb ik 10 jaar gedaan. Daar had ik soms wat last van de rug maar ik ben er nooit voor thuis gebleven. We kregen ook les gegeven door de Antwerpse rugschool om ons werk minder belastend voor de rug uit te voeren.
Sinds 1996 sta ik in het Buitengewoon Secundair Onderwijs waar ik arbeidstraining geef aan matig tot zwaar mentaal gehandicapte jongeren van 16 tot 23 jaar.

Op 2 aug 1997 kreeg ik last in mijn rug tijdens een rit van Zwitserland. Ik had last van rugpijn rechts die uitstraalde naar mijn rechterbeen. Toen we terug thuis waren begon het pas serieus mis te gaan. Soms zat ik van de pijn naast mijn bed op handen en voeten en wist ik niet meer hoe ik recht kon komen. Na een bezoek aan de huisarts, kreeg ik kine voorgeschreven. Hij stelde toen de diagnose geknelde zenuw in de rug. Toen hebben we een nieuw bedsysteem gekocht met speciaal op maat ingestelde lattenbodem en latexmatras. Sinds een serie oefeningen bij de kinesist doe ik een oefening om de rug te ontspannen en te rekken.
Sindsdien had ik regelmatig rugpijn, maar ik ben er nooit voor thuis gebleven.
Toen de pijn erger werd in mijn handen ben ik een reumatoloog gaan opzoeken in december 2001. Na de nodige onderzoeken: foto's en CT-scan: gekantelde ruggenwervel L5 met vervormde tussenwervelschijven L4-L5 en L5-L6 (uitgestulpt naar het ruggenmerg toe) en artrose op de facetgewrichten. Idem maar in mindere mate voor de nekwervel C5 waardoor de nek recht is i.p.v. een lordose.

Op 12.11.2003 stond ik 's morgens op met uitstralende pijn in mijn rechterbeen en een verlamde dikke teen. Mijn dikke teen rechts voelde voos aan en ik kon maar heel moeilijk stappen: ik had een lichte "dropfoot". Dankzij een serie van 3 epidurale inspuitingen met cortisone en 3 maanden rust is de verlamming van de dikke teen verdwenen.

Maar de pijn is gebleven en is ook veranderd. Bovenop de uitstralende pijn in de onderrug, is er een reumatische pijn bijgekomen die niet in één gewricht zit, maar verhuist. Volgende gewrichten doen soms pijn: 1 of beide schouders, 1 of beide enkels, beide polsen, de gewrichten van de drie middelste vingers, de heupen, soms de knieën. Soms had ik zoveel pijn dat ik er 's nachts van wakker werd en wakker bleef. Sommige weken sliep ik maar één nacht op twee.
Er is geen éénduidige diagnose gesteld door de reumatoloog daar de bloeduitslagen géén duidelijk beeld gaven: normale bezinking en géén reumafactor en daar ook de foto's normaal waren.

Om die pijnen aan te kunnen kreeg ik eerst Dafalgan en Vioxx direct na de epidurale inspuitingen. Toen Vioxx verboden werd heb ik een tijdje een andere NSAID genomen: Mesulid gecombineerd met Valtran. Omdat dit niet hielp: Tramadol waarvan de dosis stelselmatig verhoogd is tot uiteindelijk 3 x 40 druppels per dag.
Intussen heb ik Medrol genomen in combinatie met Celebrex omdat de huisarts dacht aan polymyalgische reuma maar ook dat heeft niet geholpen, ondanks 3x40 druppels Tramadol.
Sinds sept 2004 doe ik op eigen initiatief Qi-gong oefeningen en Taï-chi. Sinds 10.01.2005 hou ik pijnkaarten bij op eigen initiatief.
Sinds 13.01.2005 gebruik ik Durogesic 25-klevers. Daarvan leef ik er nu al twee en dan komt de pijn er nog door. De huisarts heeft me dan maar Durogesic 50 voorgeschreven.
Maar ik ben wat angstig voor de toekomst: Durogesic bevat morfine: dat heeft bijwerkingen: misselijkheid, verminderd reactievermogen, gewenning. Wat geeft dat op langere termijn?

Opstaan…

Opstaan is alsof ik een poppenspeler ben. Aan touwtjes trek ik die marionet recht. Strompelend en stram, stijf en onhandig komt dat vege lijf hangend aan touwtjes uit bed. Ik sta ernaar te kijken: het lichaam zo vreemd geworden, één zak miserie die ik rechttrek. Een vreemd lijf dat niet meer gehoorzaamt, niet meer kan of wil. De pijn heeft mijn lijf afgepakt, erger nog gedissocieerd. Het is niet meer van mij en het valt uit elkaar.
Na het douchen, volgt het moeizame aankleden: een marionet heeft ook veel moeite met sokken en kousen, met een onderbroek, met pantoffels, …
Eindelijk aangekleed en dan koffie zetten en tafel dekken. De waterkoker tikt af en de marionet zet koffie. Dat kan ze goed, hoewel die waterkoker zwaarder lijkt dan gisteren. En dan plots is dat vreemde lichaam weer het mijne. Want die geur van versgezette koffie schuurt mijn hersenen wakker: mijn neus laat mij niet in de steek. En moeizaam herwin ik mijn lijf. Ik kruip er langzaammoeizaam weer in voetje voor voetje. Vinger na vinger weer in die huid.
En dan zijn de rollen omgekeerd de pijn trekt aan de touwtjes van mijzelf. De pijn maakt mij stram en stijf.

Straks is ALLES PIJN…

Met onze dank aan Michel De Smedt

terug naar overzicht

Het verhaal van Katleen

Hallo ik ben Katleen 26 jaar ,Sinds oktober 2003 ben ik thuis kon niet meer werken door te erge pijn.Hobby's zijn zeer moeilijk maar probeer te spelen met mijn dochterje van 5 jaar, lezen doe ik ook veel.

Ik heb het heel moeilijk met het feit dat mijn zeer lieve en verdraagzame man mij moet helpen met allerhande van zaken zoals poetsen en eten maken en voor onze dochter zorgen. Mijn was wordt door mijn mama gedaan en soms voel ik mij precies geen normaal mens meer doordat ik bijna alles aan anderen moet over laten terwijl ik nog zo jong ben en wil een normaal leven lijden en daar bedoel ik bij dat ik wil dat ik al gewoon het huishouden kan doen dat mijn lieve man minder last op zijn schouders krijgt want hij gaat ook nog voltijds werken.
Sommige momenten kunnen mensen in mijn omgeving niet begrijpen wat voor een pijn ik heb .Zelf mijn ouders zeggen soms dat ik mijn pijn moet weg denken en moet denken dat ik niks heb .Maar dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan . En daardoor kwetsen ze mij heel erg .De enige mensen die mij begrijpen is mijn liefste echtgenoot en onze dochter van 5 jaar en ook mij beste vriendin.De rest van de familie praten er niet over of zeggen dat ik overdrijf.

Van opleiding ben ik verzorgende en ik vond dat dat mij roeping was maar daar heeft het lot anders over beslist.

In september 2001 had ik de nachtpost en alles ging zijn gewone gangentje tot op een zeker moment ik een oudere vrouw wou leggen in een betere postie in haar bed. De vrouw in kwestie kon niet zien en hoorde zeer slecht. Dus met andere woorden ik kon haar op geen enkele manier vragen om mij een beetje te helpen. Ik had nachtpost dus geen collega om mij te helpen . Ik ben achter het bed gaan staan en heb de vrouw onder de armen genomen en met mijn hele kracht die ik had heb ik geprobeerd haar beter te instaleren in haar bed. Maar met deze beweging heb ik een branderige pijnscheut gekregen in mijn rechterpols met gevolg een dubbel tfcc scheur. Dit heb ze eigenlijk pas ontdekt na een reeks van gipsen en foto's, ze dachten eerst aan een overbelaste pols maar de pijn bleef, dus hebben ze vloeistof ingespotten in mijn pols en een scanner gedaan daar hebben ze mijn scheur gevonden.Na deze bevinding hebben ze mij geopereerd en de scheur proberen te hechten . Door deze operatie ben ik toch een paar maanden thuis geweest .Met pijn in mijn hart heb ik de verzorging vaarwel gezegd.

Mijn pijn was beter, dus ben ik wel in een ander sector beginnen werken en vooral om mijn pols te sparen .
Ik had een job gevonden in een magazijn waar ik meer adminstratief werk moest doen, op dat moment was mijn pijn te verdragen maar na een tijd moet ik meer actief deel nemen aan het werk door omstandigheden.Ik had daar geen probleem mee doordat ik daar graag werkte en mijn collega's wou bij staan in drukke tijden . Daardoor hebben ze iemand van het bedrijf moeten aan stellen voor mij job te doen.

In het begin liep alles op wieltje tot dat het werk zwaarder en rapper moest in deze periode heb ik eigelijk een overbelaste linker pols gekregen maar om te laten zien dat ik van goede wil was ging ik werken met een gips. Na een periode kon ik gewoon terug bezig zijn op het werk maar mijn bazen konden niet begrijpen dat ik meer pijn kreeg aan mijn beide polsen door zware palletten te sleuren van 750 kilo. Dus hebben ze mij eigelijk maar laten doen en ze wilden mij niet mijn oude job terug geven doordat dit werd gedaan door een persoon die zij meer geschikt vonden voor die job.
Ik heb alles gedaan wat ik kon omdat ik het werk graag deed maar ik heb eigenlijk mijn eigen graf gegraven door mijn pijn weg te denken. Gelijk een kip zonder kop.
Na een tijd was mijn pijn zo erg dat ik echt met tranen naar huis reed, vanaf toen is het alleen bergaf gegaan mijn pijn werdt erger en erger.Mijn mannetje kon het niet begrijpen dat ik dat allemaal voor mijn werk over had.
Dus ging ik terug naar de dokter, deze heeft rechts weer een kijkoperatie gedaan en zei dat ik moeten leren leven met de pijn. Dus ging ik een tweede opinie vragen aan een andere dokter maar deze deed na een grondig onderzoek dezelfde uitspraak.
Mijn man kon zich daar niet bij neerleggen, heeft mij naar de huisarts gebracht deze is eigenlijk met de hele zaak gekend, deze heeft mij de raad gegeven voor allerhande pijn medecatie te proberen .
Na een tijdje ging het gewoon niet, ben toen naar een homeopaat geweest, deze kon mij helpen zei hij, wel daar was ik al heel blij mee.
Die dag kreeg ik verschillende inspuitingen in mijn polsen en die nacht heb ik zalig geslappen. Maar toen de morgen weer aanbrak en ik terug moest gaan werken kwam de pijn terug.Ik heb deze behandeling nog verschillende keren herhaald maar na een tijdje zei deze dokter ook dat hij mij niet kon helpen want anders zat ik daar dagelijks voor die inspuitingen .
Na deze tocht ben ik ik radeloos geworden en heb mijn huisarts gesmeekt voor hulp.Deze heeft alles gedaan wat in haar macht lag en heeft mij dan ook naar een pijnkliniek gestuurd, daar ben ik verschillende maanden in behandeling geweest. Met de dokter van de pijnkliniek (deze was eigelijk een gespecialiseerd ergotherapeut) heb ik in overleg verschillende pijnmedicatie weer maar eens uit geprobeerd, maar weer tot op een bepaalde hoogte dat hij mij aan rade dat ik naar een chirurg die gespeciaalseerd was in polsen moest gaan en als dit niet hielp moest ik maar naar een psygoloog gaan.
Ik ben dus die dokter gaan bezoeken en deze heeft eigenlijk vast gesteld dat ik aan mijn beiden polsen een blokade van het zenuwkanaal en aan beide een scheur had .
Wel toen heeft hij mij eerst afgeholpen van die blokade aan de beiden kanten. Na een kort herstel heeft hij aan mijn rechterpols een operatie uitgevoerd waarbij hij mijn arm heeft ingekort in de hoop dat er niet meer zoveel druk was op de bewuste scheur. Maar met geen resultaat.Dan na een herstel periode heeft hij een kijkoperatie gedaan en mijn scheur aan mijn rechterpols uit gefreest.
Deze operatie is nu van begin februari geleden en er is nog geen verbetering de merken. Ik ben terug op controle moeten gaan vorige week en heeft mij aan geraden van naar een andere pijnkliniek te gaan waar er anestisisten aan het hoofd staan met de hoop dat deze misschien mijn pijn kunnen verzachten.
Ik hoop maar dat ze mijn pijn kunnen verzachten want het is niet meer draagbaar.
Mijn omgeving begint heel raar te doen doordat ze mij niet begrijpen. Mijn ouders laten mij merken dat ik niet normaal ben daardoor ben ik ook anders beginnen te denken .
Mijn ouders hebben veel op mijn dochtertje moeten letten doordat mijn man toch kon gaan werken.En dit begon hun precies teveel te worden en daardoor probeer ik onze dochter zo goed en zo kwaad als ik kan zelf te verzorgen .
Maar nu zijn ze niet tevreden over hoe ik mijn dochter opvoedt, ze zeggen dat ik te streng ben en dat ik alles verkeerd doe.
Door dit heb ik de beslissing genomen om het wasgedeelte terug zelf te doen .Ik weet niet of dit mij gaat lukken maar ik zie geen ander mogelijkheid meer.
Er was een voorval gebeurd, hier een voorbeeld: Onze dochter wou kort haar, ja een kareetje wel omdat ze zo braaf was gingen we naar de kapper .Wel hoe reageren mijn ouders "wat heb je nu gedaan met haar haar dat trekt nergens op" Wel nu ben ik nog ander familieleden tegen gekomen met Pasen en deze zeiden dat onze dochter er super uit zag en ze zeiden ook het is toch jouw kind en niet dat van je ouders.
Wel nu ga ik stoppen want mij pijn is niet te harden. Hopelijk heb ik volgende week een oplossing voor mijn probleem.
Ja je moet blijven hopen.

UpDate Maandag 31 mei2005

Vervolg van levensverhaal,

Wel ik mocht normaal pas 31 mei 2005 naar de pijn kliniek in Genk gaan maar daar is verandering in gekomen. Ik ben vroeger opgeroepen om langs te gaan voor een gesprek.
Wel dat gesprek heeft wel enige uurtjes geduurd en kreeg het advies voor op gesprek te gaan met
-revalidatie dokter
- kinesisten
- psycholoog en na afloop moest ik dan naar de dokter terug keren en deze zou dan proberen na overleg met de andere dokters om mij te helpen. Onder tussen moet ik nog antidepressiva nemen en pijnstillers
Maar ik ben onder tussen moeten stoppen met de antidepressiva want ik ben in totaal al 25 kilo bij gekomen van al de pilletjes die mij rustige houden en waardoor ik niet meer veel beweging kreeg. Nu ben ik van plan in afwachting van de gespreken in juni geen antidepressiva meer te nemen en naar een diëtiste te gaan om mijn gewicht een beetje onder controle te krijgen.Want door mijn gewicht ben ik mij nog slechter gaan voelen.
Voor de rest is het momenteel op mijn tanden bijten om de dagen door te krijgen met mijn vele pijn.
Mijn mannetje heeft ook een periode achter de rug dat hij het een beetje moeilijker had met mijn pijn. Je moet weten dat hij voltijds gaat werken en dan s'avonds thuis komt met een vrouw die pijn heeft en een dochtertje van 5 jaar.
Door mijn pijn kan ik weinig doen in het huishouden en daardoor moet hij mij helpen.
Maar wij zijn ook aan het verbouwen dus hij moest nog een taak bij uit voeren.

Doordat alles heb ik proberen meer te doen maar dat was alles behalve makkelijk.
Ik heb wel geprobeerd en dat vindt hij op dit moment het beste.
We hopen natuurlijk dat er vlug een oplossing is gevonden maar daar moeten we spijtig genoeg nog een beetje geduld voor hebben.
Voor de rest hoop ik dat iedereen een beetje kan genieten op zijn manier van het leven en alles wat daar rond hangt.

Groetjes aan iedereen en tot gauw

Groetjes Katleen

Met onze dank aan Katleen

terug naar overzicht

Het verhaal van Martne.

Hallo ik ben Martne ben 43 jaar en heb een zoon van 18 jaar.

De ellende begon op kerstdag 2000 ,stapte toen uit de auto en voelde iets kraken in mijn rug. Ben 2de kerstdag nog gaan werken ,maar ze hebben me toen direct naar de dokter gebracht ,foto s laten nemen, je kent dat wel .Nadien naar rugchirurg in kliniek ,ben dan zonder veel uitleg geopereerd. De eerste dagen heb ik ontzettend veel pijn geleden.Terug thuis kon ik niets,niet alleen naar wc, niet me wassen, het was gewoon een hel ! Na drie maanden ging ik terug op controle, ik moest geduld hebben ,het was een zware operatie geweest. Na lange tijd met veel meer pijn,terug naar dokter ,zo toch 7 a 8 keer .
Toen sloeg de bom bij hem in, ik vroeg waarom er geen foto s werden gemaakt,want die pijn was niet meer te doen .Ik kreeg gewoon te horen ,je moet daar toch mee leren leven en toen zei hij Mevr ben je niet wat aan de flauwe kant ! Toen zijn mijn stoppen doorgeslagen,en begon ik aan me zelf te twijfelen. Ben toen direct naar ander ziekenhuis geweest ,daar was een team van neuro- chirurgen.
Ik moest toen 5 onderzoeken laten doen, en kreeg toen de uitslag,was volledig van de kaart !!! De constructie was nooit in mijn bot gegroeid,dus met het gevolg dat het was afgebroken en dat ik terug 2 operatie moest ondergaan,een langs mijn rug,die lang geduurd heeft omdat ze er niet alles uitkregen. En een dag ertussen mijn 2de ingreep langs mijn buik,ik dacht hier kom ik nooit meer uit. Spijtig genoeg leef ik nog dag in dag uit met pijn,er moet toch iets gebeurd zijn de allereerste keer,maar dat zijn ze nu aan het onderzoeken. 4 maanden na mijn rugoperatie kreeg ik gezwel aan mijn baarmoeder ,hebben toen alles moeten wegnemen,toen zakte ik diep weg, door mijn huisdokter, vrienden en mijn zoon ben ik er stilletjes bovenop gekomen ,maar na 3 mnd ontdekte dokter een gezel in mijn rechter borst.Die ik toen direct heb laten verwijderen. Kreeg toen van iedereen te horen wat ben jij moedig zeg,ik moet wel hé, heb een pracht van een zoon !
Om terug naar mijn rug te komen: ik sta s morgens op, eerst pijnstillers en zo tot s'avonds .... ga ook nog naar de pijn kliniek, daar heb ik ook al alles ondergaan ! Maar weet je wat het ergste is ,ik ben gescheiden en om terug iemand leren te kennen,die mij aanvaard zoals ik ben, al is het maar ne gewone babbel of knuffel ,als man moet je een sterk karakter hebben denk ik om zoiets aan te gaan,DENK IK .Want ik heb geen familie meer ,enkele vrienden en mijn zoon,en mijn 4 muren
DANK VOOR DIT TE LEZEN
Je mag me altijd mailen.

Met onze dank aan Martne

terug naar overzicht

Het verhaal van Jurgen

Het begon allemaal ergens in mei 2004!

Ik reed alleen met de auto van mijn pa in Maaseik naar huis in Stokkem,onderweg kreeg ik opeens uit het niks een gevoel van angst,mijn hart begon te bonzen,steeds sneller en sneller,ik begon te zweten gevolgd door duizeligheid,paniek…ik dacht dat ik dood ging (dacht dat ik een hartaanval aan't krijgen was!)
Al snel bleek het hier om hyperventilatie te gaan,ik slikte sindsdien geregeld xanax en temesta expidet en vermeed het huis uit te gaan!
Op 11januari dan succesvol geopereerd te Aalst aan een lekkende mitralisklep(M.V.R.,ring rond mitralisklep geplaatst),operatie perfect gelukt!
Ik had zeker gedacht dat ik na mijn operatie ook van die angsten zou afzijn maar nee,ik zit er nog steeds mee en ze wegen zwaar op mijn gezinssituatie!
Telkens ik het huis uit moet beginnen die angsten….

Een voorbeeld:
Afgelopen zaterdag gingen we met mijn zus inkopen doen in Heinsberg(Duitsland)!
De dag op voorhand zat ik al met angsten,stelde mij vragen: zal het wel goed gaan aflopen,stel dat ik onderweg zo een angstaanval zal krijgen,wat als mijn hart het zal begeven,hoe moet ik dit in het Duits gaan uitleggen welke operatie ik heb ondergaan,….
Ik doorgebeten en ging zaterdag dus mee naar Heinsberg.
Ik zat samen met mijn vriendin in de auto,onze auto,zij reed. Vanaf we in Maaseik de grens over reden begon ik al aan mijn pols te voelen,wanneer er stukken kwamen waar bijna geen huizen stonden had ik nog meer angst,echt in paniek ben ik niet geraakt maar telkens die angsten wanneer ik ook maar een stap buiten zet maakt mij echt gek!
Eenmaal in het grootwarenhuis in Heinsberg aangekomen ging het mij iets beter maar de angsten bleven. Dan de terugweg,weer die angsten,meer extrasystolen als normaal,zweten,bonkende hartslagen, allerlei rare gedachten die door mijn hoofd spoken….eenmaal terug thuis verdwenen die angsten geleidelijk aan,ik werd rustig,kalm en gelukkig…maar het gevolg was dat ik stik kapot,vermoeid,totaal uitgeput en weeral teleurgesteld was!!!
Enkele uren later moesten we dan ons zoontje gaan halen bij mijn schoonouders in Eksel(ook niet bij de deur) en ik besloot om thuis te blijven,schrik dat die angsten weer opnieuw gingen beginnen opzetten(en ze zouden vast en zeker gekomen zijn)!

Ik wil er echt vanaf,wil terug kunnen gaan en staan waar ik wil,een omscholing doen en terug werk zoeken(hier voel ik mij op dit moment nog helemaal niet klaarvoor want ik durf amper buiten komen,stilzwijgen van zelf alleen met de auto te moeten rijden naar een opleiding en daarna naar mijn werk)!

Ik wil echt van die angsten af!!!
Je mag Jurgen mailen

Met onze dank aan Jurgen

terug naar overzicht

Het verhaal(biografie) van Hugo

Het verhaal van Hugo kan je hier lezen.(Word doc)

Met onze dank aan Hugo

terug naar overzicht

Het verhaal van Hilde

Hallo, ik ben Hilde 38 jaar.

Ik heb geen kinderen, en ben volgende maand 15 jaar getrouwd met Eric.
Mijn verhaal begint op mijn 17 jaar, ik ben toen tijdens een bosspel op kamp gevallen in een klein grachtje. Ben dan in Hamont, Achel bij een dokter geweest, en die zegde dat het een spier verrekking was. Toen ik thuis kwam deed mijn knie nog veel pijn, de huisdokter heeft mij dan naar een orthopedist gestuurd in Dendermonde. Die dokter heeft mij voor de eerste keer geopereerd aan een meniscus. Maar het bleef niet bij die ene keer, er volgde nog 6 operaties aan mijn linker knie. 3 Artoscopie's 2 kruisband operaties. Een kraakbeen transplantatie.
Maar mijn knie werd er niet veel beter op. Ik heb ook massa's bracen gekregen. Ik ben dan uiteindelijk in Leuven terecht gekomen bij professor Bellemans. Na een NMR heeft deze dokter gezegd dat mijn knie volledig vernield was en dat de kruisband voor de 3 de keer af was. Hij heeft mij ook eerlijk gezegd dat het enige wat hij nog voor mij kon doen een volledige nieuwe knie was, maar dat hij daar zo lang mogelijk met wou wachten.
Maar als ik het niet kon uit houden van de pijn dat hij het wel wou doen.. Hij heeft mij ook een apparaat op maat laten maken en dat zit heel goed. En de pijn valt er met mee. Ondertussen heb ik ook na een val problemen met mijn rechter knie gekregen. Deze is dan geopereerd aan de min1scus en de kruisband.
Ondertussen ben ik er voor de 2de keer opgevallen, met gevolg vocht in het bot, en moet ik aan dat been ook een brace dragen, Dit zeker al tot augustus 2005.
Maar ondertussen kreeg ik spierpijnen. Na de nodige onderzoeken, en de nodige pijnklinieken hebben ze in Leuven toch mijn pijn medicatie op pijl gekregen. Dat heeft natuurlijk veel tijd, en veel testen gekost, en ook een opname van 2 maand in pellenberg. In Pellenberg zijn ze dan ook tot de ontdekking gekomen dat ik het Hyper mobiel syndroom hebt. Dat zijn pezen die daar door uitrekken, en door scheuren. Dat gaf ook de reden aan waarom mijn kruisbanden altijd na de operatie terug af waren.
Ook in pellenberg hebben ze mij de diagnose gegeven fibromylagie.
Al wist ik niet goed wat ik er moest mee aanvangen. Mijn spieren deden wel pijn, en ik was heel moe, maar ik dacht dat die moeheid door de astma kwam, want de astma is met het ouder worden verslecht. Ik ben nu in behandeling bij professor verleden in gasthuisberg Leuven. Ik heb een astma die moeilijk onder controle te krijgen is. Daarom sta ik op het maximum van de medicatie, en dan krijg ik nog soms astma aanvallen.
Verder heb ik al 4 keer het vuur gehad, de Latijnse naam weet ik niet meer.
Waarvan 2 keer een opname in het ziekenhuis.
En ben ik al geopereerd aan het sinusit, maar dat komt terug.
Zodat was mijn levensverhaal wel wat ingekort, want als ik alles tot in het
detail moet schrijven, gaat dat veel te lang duren.

Groetjes Hilde

Met onze dank aan Hilde

terug naar overzicht

Het verhaal van Yvette Claus

Hallo,
Ik ben Yvette, 46 jaar, voltijds werkend, moeder van 3 tieners

Mijn verhaal zit hem eigenlijk zo !!

Ik ben sinds mijn 1ste ongeval (in '99) in behandeling geweest bij een "orthopedisch chirurg" in Geraardsbergen voor een whiplash waar later fibro bij gekomen is!
Kiné in dat geval doet meet pijn dan deugd !!!
in 2003 had ik een 2de ongeval : geknelde zenuw tussen de nekwervels. ik heb ermee 6 maand vastgezeten zonder dat ze er iets konden of mochten aan doen; ik verging van de pijn !! Nu heb ik nog steeds last van migraine en spanningshoofdpijnen

Het enige wat ik kreeg waren inspuitingen van "procaine" in de ontstoken spieren,
Ik slikte regelmatig een doos pijnstillers leeg op de tijdspanne van één WE

Op aanraden van een lotgenote Ben ik overgegaan naar Dr Lambrecht in Aalst , wij werkt ook in de kliniek in Gent

Het eerste bezoek bij deze dokter heeft mijn ogen open gedaan. De eerste dokter was enkel een kwakzalver, die mij regelmatig deed terugkomen ... dat was goed voor zijn portemonnee maar niet voor mijn gezondheid.

Bij de eerste afspraak in Aalst werden een ganse hoop testen afgenomen: hartritme, longencapaciteit, en echo van : schildklier, lever, nieren, blaas. ook een bloedtest met alles erop en eraan.

De uitslag van alles hiervan is .....
- hartritmestoornissen
- verminderde looncapaciteit
- gezwollen lever
- blaasverzakking van 6cm

Er werd ook vastgesteld dat ik leidt aan "spasmofilie"

Hij heeft mijn dossier voorgelegd aan 4 collega's in Gent elk gespecialiseerd in één of andere speciale afdeling, de uitslag was het volgende:

Ik moet het kalmer aan doen: minder stress en minder inspanningen.. ik zou ook minstens 10kg moeten kunnen vermageren

Als medicatie (voor een starttherapie) heb ik volgende gekregen
- tegen spierkrampen : afschuwelijke druppels (op basis van planten) - de naam ben ik vergeten
- tegen reuma-aanvallen : feldene ..... (maar niet de gewone)
- tegen spasmofilie : een preparaat op basis van : paracetamol + fluanxol + dixeran

Ik ben vandaag begonnen met de behandeling, en na één nacht had ik al minder krampen in de vingers
Ik moet dit nu innemen volgens de pijnen die ik heb (dus geen vaste behandeling) en na een aantal weken komen we terug bijeen voor een eerste evaluatie

Zo zie je maar

Groetjes
Graag reacties op
yclaus@bgda.be

Met onze dank aan Yvette Claus

terug naar overzicht

Het verhaal van Tida Rozenmuller

Hallo,

Je wordt overspoeld met allerlei sites over pijn en pijnbestrijding, maar ik vind het Belgisch lichtpuntje een informatieve site waar je met alles naar toe kan gaan.

Ik zit met een zeer hoge pijnmedicatie en kan nauwelijks praten met mensen die dit ook hebben.
Ik gebruik een zeer hoge pijnmedicatie, heb heel veel last van zenuwpijn, een arts hoeft maar iets te doen aan mijn , maar mijn lichaam reageert gelijk weer met hevige zenuwpijnen.
8 jaar terug ben ik op het ijs gevallen.
Ik reed op noren, waar je lekker snel mee uit de voeten kan en gunde mij geen tijd om voor alle bruggetjes, achter ons huis, te stoppen.
Aangezien de bruggetjes toch in een boogvorm liepen, kon ik er bukkend mooi onderdoor.

Dacht ik tenminste.
Maar mijn hoofd raakte het bruggetje en zelf sloeg ik toen achterover en heb 3 kwartier bewusteloos gelegen. In het begin was de pijn niet zo fel, maar na een half werd het zo fel, dat ik werkelijk niet meer wist waar ik het moest zoeken.

Ben opgenomen in het ziekenhuis, de neuroloog zag aan mij dat ik "verrekte"van de pijn, zoals hij zei.
Hij dacht aan een hernia, omdat de pijn vooral voorkwam uit het rechterbekkengewricht ennaar het hele been uitstraalde.
Het haalde helemaal niets uit, de hele rustkuur, ik werd er veel minder van. Op de foto's was te zien dat ik behoorlijk forse nekslijtage had.
En bij het bekkengebied werd het steeds erger, was het eerst allen de L3-L4, algauw veranderde dit ook in discopathie L4-L5, L5-S1.
Ik kon ook niet zitten, liggen deed pijn, zitten deed pijn, staan kan ik niet, waar ik heel dankbaar voor ben is dat ik wel op een elektrofiets kan.
Vroeg de ergotherapeute een scootmobiel aan, het indicatieorgaan vond het veel beter dat ik bleef fietsen maar dan op een aangepaste fiets.

Ik kreeg al last van reuma door de val, vooral artrose.
Maar gelukkig kan ik dat met een voedingsmiddel aardig onder controle houden.
Waar ik mij wel eens kwaad om maak, is dat artsen er soms zo weinig begrip voor hebben dat die pijn echt zo erg is.
Ik woon dichtbij Rotterdam, maar ik ben een tijdlang in het VU geweest in Amsterdam bij prof. Zuurmond.
Bij hem kreeg ik heel veel begrip en hij was degene die door een zenuwblokkade het zitten mij weer mogelijk maakte.
Maar jammer genoeg kon ik de regelmatige reizen naar Amsterdam niet volhouden, maar wat nog het ergst was, was dat prof. Zuurmond wegging.
Een man met veel mensenkennis en die zich mijn lot aantrok, gelijk al de eerste keer.

Ik ben nu bij het PBC van het Erasmus in Rotterdam, maar kom weinig verder.
De neuroloog wil mij naar een psychiater hebben, waar ik helemaal niets te zoeken heeft, gelukkig kende ik hem, omdat ze mij hulp voor mij probeerden te regelen van een psycholoog, maar zij begreep mij ook totaal niet.
Dan stop je ermee.

Het meeste heb je aan lotgenoten, die ik zat heb.
Gewone mensen laten je gauw in de steek.

Ondanks dat ik verscheidene intakes gehad heb van psychologen, die er allemaal voor uit kwamen dat ze mij niet konden helpen, blijft hij zich maar aan dat spookbeeld vasthouden.
Totdat ik de vorige keer behoorlijk fel werd en hem goed de waarheid zei.
Aangezien hij mij totaal niet verder kan helpen, besloot hij voor mij een afspraak te regelen bij het hoofd, ene prof. Huygen, naar horen zeggen een aardige man en genoeg ervaring.
Maar het voorafgaande is mij nog nooit eerder gebeurd, als je het niet weet, stuur je de patiënt toch door naar iemand anders die meer kennis heeft.
En dan duurt de afspraak ook nog eens 5 maanden omdat ze alleen voor terminale patiënten een uitzondering maken.
Maar voor de huisarts ben ik er net zo ernstig aan toe als een terminale patiënt, hij wil als ik de uitslag hoor van de MRI wegens ook aangezichtspijn, dat hij binnen korte tijd ook voor mij eenuitzondering maakt bij de professor.
Zie het wel.
Eerst komt de vakantie met allemaal hulpmiddelen, maar in een andere omgeving verkeren doet mij toch wel goed.

Dit was mijn verhaal een beetje, daarom wil ik ook informatie c.q. contact met anderen van het Lichtpuntje, die soms ook een behoorlijke geschiedenis achter zich hebben.

Met vriendelijke groeten,

Tida Rozemuller.

Met onze dank aan Tida

terug naar overzicht